SALVAR AO INTENDENTE R

Nunha das súas frases soadas o perdurable Mario Benedetti, viña dicir. “Cando criamos ter todas as respostas, de súpeto, cambiaron todas as preguntas”. Pois xustamente iso, variar o cuestionario é o obxectivo que se marca o PP ao incluír por sorpresa e con carácter retroactivo, a realización dunha auditoría externa como nova materia, nun claro intento de gañar tempo e dificultar a resolución a curto prazo, do conflito de corrupción destapado por un temido Bárcenas.

Aquel tesoureiro do partido conservador, que ao parecer, agora cando a man da xustiza timbra á súa porta e os de casa abandónanlle á súa sorte, el, desconforme, revólvese ameazante, mostrándose disposto se cadra, a levar por diante ao conxunto da cúpula “popular”.

Pero que ninguén perda os estribos que o bo está por vir, pois isto, só é a refrega que antecede a toda guerra. Se en política detona a corrupción, benvido o zafarrancho..!

Os 22 millóns de euros que o referido implicado rmantivo depositados na banca helvética, é evidente que non saíron do seu soldo de senador, pero si do posto de tesoureiro que desempeñaba en Xénova 13, e todo indica que esa contía formaba parte doutros moitos millóns de diñeiro sen control contable, circunstancia, que ademais de posibilitar desvío e apropiación sen deixar rastro, pola súa opacidade, tamén alimenta a sospeita que as irregularidades no financiamento do Partido Popular formaban parte da orde do día. Máximo cando as pistas apunta a deducir que o monto global das percepcións en B, que pasaron polas mans deste receptor, superan con fartura os 75 millóns de euros.

Para superar o labirinto desta turbia capitalización económica, é necesario preguntarse. De onde proveu o diñeiro que alimentaba a suposta caixa B que administraba o tesoureiro do PP? Despexar esta incógnita ten de ser o factor esencial para chegar ao fondo do asunto; pero iso non se logra con absurdas auditorías sobre unha contabilidade expurgada, como tampouco en foro parlamentario promovendo parodias de amnistía fiscal, nin moito menos a través de abstraccións, co intento de facer crer á cidadanía que tras da monumental algarabía, só existe a identidade e a culpa dun caixeiro corrompido. Alucinante forma de negar todo vínculo de relación entre o receptor do diñeiro, os destinatarios da repartición e a trama de corruptores. Penoso vodevil onde os actores protagonistas empéñanse en adxudicar a autoría unilateral dos feitos a un pérfido Bárcenas, mentres proclaman aos catro ventos que a súa organización política é allea ao sucedido.

Insólita evasión que por disparatada forza crear un nexo de equivalencia para asimilar ao ex tesoureiro “popular” co incauto electricista que subtraeu o Códice Calixtino. Isto é realmente patético!

É por tanto preciso concretar, que a corrupción é un virus político que contaxia os procesos de contratación pública e cuxa consecuencia non é outra que a apropiación indebida dos fondos que achegan os contribuíntes, debéndose matizar que a estendida propagación do contaxio obedece á carencia do antídoto apropiado.

Condición oportuna para prescindir dos procedementos administrativos regulamentados, como tamén, para burlar os controis establecidos e posibilitar con iso que os potenciais corruptos campen ás súas anchas.

Agora ben, politicamente sen ostentar cargo institucional é imposible tomar partida e contrapartida en operacións de corrupción, e por tanto, o tesoureiro do PP de ter recibido diñeiro desa procedencia, sería o suxeito receptor do lucro proveniente de turbias operacións promovidas directamente por políticos do PP, que de seu serían os auténticos corrúptos.

A pesar de todo, aínda sabendo que o oposto á corrupción é a transparencia, a cúpula do PP segue no seu ritual de rexeitar esa evidencia, apostando pola continuidade e a blindaxe contra as acusacións, sen medir o risco que representa enfrontarse ao sentir maioritario da cidadanía, que no seu xuízo de valor sitúan aos políticos, os partidos e a política en xeral como o terceiro problema do país, seguidos en cuarto lugar pola corrupción e a fraude. Por iso é polo que esa manobra de ocultación poida resultar demoledora, pois todo apunta a concluír, que ante o electorado, negar a corrupción equivale a compartila.

Pero ao parecer a estratexia na sede central do PP, circula en dirección oposta ao procedente, extremo que orienta a pensar que a dimensión do escándalo supera as sospeitas mais pesimistas e que o recoñecemento da realidade afectaría directamente á cúpula do partido causando efectos devastadores. Sendo tan comprometido inconveniente a causa para chamar a formación, ordenando pechar filas e ditando a consigna de salvar ao intendente R.