Teño anos abondo como para botar de menos unha chea de cousas. Algunha delas inconfesable, outras desas que fan voar ceibe o meu pensamento cara a outros ceos, ademais do consabido. Así aquel estadio que se atopaba no que segue, o barrio, digo, a se chamar Inferniño. Topónimo peculiar e que en Santiago (Isaac Díaz Pardo “dixit”) valía para casa de lenocinio, lupanar ou burdel. Eu nunca tiven noción de que no noso Inferniño houbese sitios semellantes, os seus baluartes eran o Esteiro (mítica Rúa de San Pedro) ou Ferrol Vello. Si que a denominación serviría para que os que alí xogaban fosen chamados “Diablillos Verdes”, que non é mal nome.

Para uns mozos que facían trasnadas cos rivais ao xogar e vestían de camisola verde. Non por nada simbólico, senón porque cando chegou a hora de equipar ao Racing en “Rafael y Vicente” (graciñas ao pregoeiro da Semana Santa deste ano, Francisco José de la Iglesia, por mencionarnos, que eu son neto orgulloso de Vicente Álvarez) non había, nese momento, outra tea que verde. Por iso.
Ora, o Inferniño, que eu coñecín xa se anovara, asentos de cemento reforzados con táboas, e non de madeira como viñan sendo. Mais isto era encetada a boroa dos cincuenta, década na que me fixen (deica hoxe) amador do meirande espectáculo deportivo (para mín, por suposto).

E agora debo dicir que no Inferniño fun espectador dunha chea de cousas, de actos, relativos ao deporte, maiormente, mais tamén algúns arraianos coa charlotada, cando non a actos sumamente friquis (cal a exhibición da muller máis forte do mundo, facendo andar un camión cunha maroma da que termaba cos dentes).

No Inferniño había tamén concursos hípicos, o que non era do máis san para os xogadores que haberían comezar axiña a tempada. E é que os zorollos equinos podían ser causa de doenzas cal o tetanos.
Tamén é certo que ver aqueles xenetes: Goyoaga, Queipo de Llano, Caldeiro, saltando obstáculos sen botalos abaixo e mantendo na cabeza puchas militares ou de “jockey” tiña un aquel. Como as apostas, daquela os menores non tíñamos problemas para apostar, iso si, pequenas cantidades. No Inferniño vin tamén boxeo e –sobre todo- mostras de “catch-as-can”, que aquí se chamaba “loita libre”.

Por suposto que aquilo era unha monumental trapallada, con bos e malos, loitadores treicioeiros e, outros, honestísimos. Tanto me impresionaran que fiquei cos seus nomes: Kamikaze I e II, Bengoechea, Inca Viracocha ou Sotelo. Mais a grande charlatada era o partido anual entre “gordos e fracos”, a prol de causas benéficas, variantes dos clásicos “solteiros contra casados”. Un pouquiño en plan máis serio, “ma non troppo”, polo Nadal había un “mariños contra universitarios”. O que podía ter un certo glamur. Por suposto que ademais de fútbol no Inferniño practicábase atletismo, e para iso as pista de cinza que arrodeaba o campo. Presidido todo por aquela torre dotada de megafonía da que saía o afortunadísimo “jingle” publicitario de Pan Piana: “Si quiere usted tomar un pan sabroso/ si quiere usted tomar pan delicioso/ no, no lo dude usted…” E, tamén, polo Marcador Simultáneo Dardo. Onde os partidos tiñan unha clave publicitaria: “Ron Negrita Bardinet”, un supoñer, baixo da que se atopaba, poñamos, un Sevilla-Real Madrid. Claro, había que levar o recorte do xornal que insería as correspondencias.

Por suposto que os “grises” velaban porque ninguén alterase “el orden público”. De maneira que se alguén saltaba ao campo, coa idea de agredir ao árbitro, cousa que acontecerá dúas ou tres veces o ano en que baixáramos a terceira (tempada, 59-60), a do meu ingreso no bachalerato e na tristura de ver as túas cores mergulladas nun pozo de pouca doada saída, a policía armada levábao detido a comisaría e, logo, ao cagarrón (ou deposito municipal).
Pois ben, ao pasar por diante da tribuna, xente que nunca ousaría increpar aos gardas por motivos políticos berraban, rítmicamente: “¡Suéltenlo, suéltenlo!” Por certo que moitos anos despois, xa en democracia, o vello Inferniño abeirara algunha asamblea obreira porque os tempos, definitivamente, tiñan mudado.
Tanto que o noso estadio quedara tan vello, a xenerola, poboada cando viña a calor de panos de catro nus ou de visores de cartón que anunciaban ZZ, non tiña tan sequera retretes, facendo as paredes de minxitorio. O que vedaba a presencia de mulleres nesa zona, aínda que agora que penso cheguei ver algunha afoutada. E poisque o Inferniño ía vello botouse para adiante a construcción dun novo estadio, o d´A Malata, obra de Alfredo Alcalá, e inaugurado en 1993. De maneira que o Manuel Rivera, nome oficial d´O Inferniño desapareceu. E con el o mitico palco das ánimas ou dos xastres, onde pousaban os que non tiñan cartos para entrar no campo, ou –se cadra– os máis forriches, amantes da valvula, clocló ou barakalofi.

O palco de marras era un outeiro que veu abaixo para a construcción dun edificio chamado “Rosario”, por onde andarán as pantasmas de todos aqueles amantes de ver o fútbol de gratís.

Ao marchar o Racing do campo vello ao novo, nome fermoso do d´A Malata, por certo, a figura do inmenso Manolo Rivera, medio-centro, nado n´A Graña, ficou no esquezo. Aquel home lanzal, con aspecto de “cow-boy”, que rexeitou ofertas apetitosas para seguir no Racing.

O noso delegado na final de Copa, en Barcelona, contra do Sevilla. O home que se vira atrapado entre dous fogos,diante da Constructora, nos días primeiros do Alzamento, en Ferrol e berraría: “¡Tranquilos, rapaces, non disparedes, que son Manuel Rivera!” Pois ben, Manuel Rivera non ten un monolito, un busto que o lembre no novo emprazamento do Racing. E pasaron xa ben de anos. Penso que compre acabar con ese esquezo inxusto. ¿Somos ou non somos? O ano que vén, o do centenario, pode ser o momento. Pepiño Criado, camarada, non perdámolo o fío. Que o que perde a memoria perde todo. ¡Opa, Racing!