Unha carta de Pondal

Atinou o ferrolán Fontenla Leal en convencer a Eduardo Pondal para que dera o seu consentemento co gallo de que o seu poema “Os Pinos” pasara a constituír o texto do himno galego, e ao músico Pascual Veiga  para lle por música. A súa estrea foi na Habana, pero esa é outra historia. Hoxe  desexo comentar unha carta que Eduardo Pondal lle escribiu a Jaime Solá, director de “Vida Galega” en xulio de 1909 cando estaba aberta a polémica sobre a bandeira galega na que o noso insigne poeta entrou e...mollouse.


Outro escritor, Salvador Golpe, escribe tamén na mesma publicación un artigo no que pretende aclarar que a bandeira española , a vermella e amarela, é moi moderna ( Carlos III-1785) e fixérase  exclusivamente para a mariña de guerra, ata que en outubro de 1843 decretouse que fose embrema de toda a Nación. Denantes de todo iso cada rexión tiña a própia e algunhas aínda se conservan nalgún Concello como o d´a Coruña pertencente a un batallón provincial. A galega actual foi izada por primiera vez en Cuba aló polo declinar do século XIX. Eduardo Pondal no seu momento atreveuse a facer pública a súa opinión nesa carta que menciono arriba e que agora paso a reproducir tal e como aparece na citada publicación. Escrita en castelán dí así:
“Señor don Jaime Solá. Amigo muy distinguido: Con vehemente interés sigo paso a paso la entablada contienda sobre las banderas espeñola y gallega. Permítame usted como los ilustrados lectores de VIDA GALLEGA que yo tome parte en esa cuestión. Todos los distinguidos señores que han tomado parte en ella son, sin duda, muy celosos y ardiéntes patriotas. Debemos hacer esta honrosa salvedad. Pero yo entiendo que eso es de facilísima solución. 


Muy sencillo: la bandera española sea el símbolo grande. La bandera gallega sea el símbolo pequeño. La banera española figure encima. La bandera gallega debajo. Esta debe ser toda blanca y diagonalmente atravesada por la cruz roja, por el alfanje sinbólico del Hijo del Trueno, el cual es además patrón de España. ¿Que cosa más natural? La madre cobijando a la hija, es decir lo grande a lo pequeño, lo fuerte a lo delicado. La hija acogiéndose a la madre, es decir a lo glorioso, a lo grande. E tutti contenti. Su muy atento s.s y que q.s.m.b. Eduardo Pondal. La Coruña, 14 de julio de 1909”.


Pois ben, creo que o galeguismo do noso senlleiro poeta non está posto en entredito malia que polo contido desta carta algúns puideran dubidalo. Nisto das bandeiras contemporizou  e púxose do lado do “grande” que se posiciona por riba do “pequeno”. Pero sen dúbida como poeta, un dos grandes do chamado Rexurdimento,  fixo máis por Galicia que un pano simbólico pendurado dun masto. Abofé.

Unha carta de Pondal

Te puede interesar