Manifestacións

ago falta/ Yo siento que la vida se agita nerviosa si no comparezco/ Si no estoy/ Siento que hay un sitio para mí en la fila / Que se ve ese vacío, que hay una respiración que falta/ Que defraudo una espera/ ...”, din uns versos de “Guitarra negra”, esa, para min, marabillosa canción que Alfredo Zitarrosa gravou en 1977, cando se atopaba no exilio forzado pola noxenta ditadura militar uruguaia. Véñenme sempre á cabeza cando, se xorde algún contratempo, superable, me asalta algunha dúbida, tamén superable, sobre se acudir ou non a algún acto no que considero que debería estar.

Antonte, 8M, Día da muller traballadora, a vacilación tróuxoma a choiva e as palabras de Zitarrosa a decisión de acudir. E fun ben acompañado, porque acredito neses coñecidos versos de amor de Mario Benedetti, excelso poeta, tamén uruguaio e exiliado, que din: “Si te quiero es porque sos / mi amor, mi cómplice y todo. / Y en la calle codo a codo, / somos mucho más que dos”. Naturalmente que nas rúas, cóbado con cóbado, somos moito máis que dous. A auga, afortunadamente, non foi quen de estragar a manifestación, aínda que, sen dúbida, restou presenza. Como tamén a limitou, se cadra máis, ese afán de protagonismo que demostran ter algunhas organizacións –mesmo cativas– convocando manifestacións alternativas para satisfaceren os seus egos e lle dar alegrías aos que mandan. Cada vez o entendo menos. Antonte, o berro unánime tiña que ser “Mulleres traballadoras do mundo, unídevos”, e non outros, todo o reivindicativos que se queira, mais posibles causantes de dispersión. Porque moitas veces me pregunto: Se unha muller trans se sente muller, por que hai que engadirlle o de trans nun contexto como o de onte? Non abonda co de se sentir muller?

A cuestión dos nomes é moi importante, o de lle dar o seu xusto valor ás palabras é fundamental. Porque liberdade non é poder ir tomar cañas cando e a onde un queira, nin unha masacre xenocida é un lexítimo dereito á defensa, como machaconamente pretenden facernos crer.

Ou, acaso “Poesía... eres tú”, como di a rima XXI de Bécquer?

En calquera caso, máxime nos tempos escuros que corren e os máis negros que se albiscan, cómpre estar na rúa conmemorando acontecementos e en apoio sempre de causas xustas.

Por iso esta mañá teño previsto acudir a unha das manifestacións –outro exemplo de absurda división de forzas– do 10 de marzo, levando na cabeza os versos do poema “A Amador Rei Rodríguez e Daniel Niebla García” dese bo amigo que foi o Novoneyra: “ERGUÉSTESVOS cedo aquel día / –o costumbre do traballo– / mañá cediño pra facernos ca vosa morte”, que tan ben musicou e interpretou Bibiano, outro amigo que nos deixou, naquela interesante e novidosa experiencia de mestura de música tradicional galega e música electrificada que foi “Estamos chegando ó mar” (1976), o seu primeiro LP, gravado da man do innovador Alain Milhaud.

Cómpre berrar máis unha vez “Viva a loita da clase traballadora”, que boa falta fai para que non nos coman as papas na cabeza.