Permítanme comezar, esta miña primeira columna do novo ano, falando dun tema evidentemente menor, pero que forma parte do noso xeito de entender a vida. Ese simple feito de tomarse un café, nunha cafetería ou na casa.

Non sei se algunha vez, que estiveron sentados nunha cafetería, especularon coa idea de saber cantas xeracións pasaron por ese mesmo lugar, tomaron un café, con quen o compartiron e de que falaron?

Hai quen di que o café comezou como un rito relixioso persoal, que permitía unha maior concentración no estudio da palabra divina, para pasar posteriormente a esas primeiras cafeterías que servían como escusa para poder relacionarse. Así o rito persoal acabou sendo da colectividade. En Europa, desde o século XVI, de cando os turcos case ocupan a Viena de entón.

O certo é que o café é desde hai moito unha forma de cultura. Incluso, arredor del na casa e acompañados de familia e amigos, como un ritual comunitario, faise o loito por alguén querido. E no caso das cafeterías, elas son centros sociais, artísticos e intelectuais. Lugares de actividade política e comercial. Como proba, dicirlles que en cafeterías desta cidade, quen subscribe esta columna fundou dúas asociacións e unha revista.