Recondución podemita

Recorrer á argucia da fraude electoral como atenuante do inesperado resultado electoral da xornada do 26-X, a máis dun disparate é un síntoma de inmaturidade política, un intento pouco ortodoxo de restar fiabilidade aos resultados do escrutinio, sobre todo cando tal estrataxema emprégase para evadir responsabilidade dos erros cometidos polas “cabezas pensantes” da organización frontista á hora de render contas da súa deficiente formulación de campaña electoral.
Unha actitude por tanto completamente pervertida, máis propia doutras partidos que de quen toma para se o facho da rexeneración política.
O acentuado esborralle do partido morado nas urnas sobre a base das súas expectativas de crecemento, vén indicar que desde o conglomerado político de Podemos non se conduciu a política de alianzas de forma debida como tampouco se levou a campaña electoral polo camiño correcto .
Como mostra diso falan os efectos da precipitada alianza con EU, que á vista da aritmética electoral é fácil deducir que funcionou xusto de forma contraria á esperada, tendo en conta que lonxe de actuar como sinerxia electoral capitalizando o sumatorio dos resultados alcanzados por ambas as formacións nos anteriores comicios, produciu o efecto oposto devaluando de forma relevante a contía das súas optimistas estimacións, e todo porque o aparente de tal confluencia aínda contando co referendo das súas respectivas bases, non satisfixo ao parecer a unha parte substancial dos votantes de ambas as formacións como evidencia o notorio descenso dos índices de participación.
Abstención, que ademais do prexuízo directo repercutido, fixo que o arrevesado efecto da Lei Electoral disparase a adxudicación de escanos a favor do Partido Popular como forza mais votada.
Con todo, maior prexuízo produciu nos resultados da formación morada a estratexia do fracasado sorpasso, aquel empeño estéril de atrapar ao histórico votante socialista tomando como propio para iso formulacións de excedida moderación, que pola súa desmaña, non tiveron a aceptación esperada nos destinatarios, pero si o efecto oposto no núcleo duro dos votantes de Podemos, que frustrados polo cambio de actitude e o seu tránsito socialdemócrata, optaron esta vez por deixar na estacada a quen fose nos anteriores comicios o seu referente electoral.
No esencial, a repercusión de ambos os aspectos foi quen motivou o incremento dunha excedida abstención da que Podemos levou a peor parte, e iso é así contra a pretensión de quen absurdamente tenta agora escapulir a súa responsabilidade no actuado apuntando na súa descargo por facer das empresas demoscópicas en cabeza de turco a quen acusar de inflar intencionadamente as enquisas no mesmo porcentaxe de desmobilización dun electorado e mobilización doutro. Obviando adrede que o contido das súas propias enquisas internas reflectían idénticas estimacións .
Con todo, o recoñecemento dos erros tácticos debe ser utilizado como clave para a emenda, pero de ningún xeito debe sementar idea de fracaso, pois a pesar do conxuntural revés, non se debe obviar que a consecución de 71 deputados en dous procesos electorais consecutivos, atribúe a Unión Podemos e Confluencias capacidade probada para exercer como agrupación política alternativa e única forza con capacidade efectiva para representar os intereses da maioría.
Obxectivo que demanda unha acción coordinada, pero non só como reacción aos resultados obtidos, senón que o imprevisto avance do PP obriga a imprimir celeridade a un cambio de estratexia dirixida a dar mais cancha á militancia e simpatizantes da organización frontista para con iso tomar maior implicación coa problemática social e intensificar a mobilización popular.
Única configuración para manter a continuidade electoral e construír desde converxencia de abaixo a arriba, unha auténtica unidade popular como formato de recuperación do proxecto de rebeldía que debe seguir definindo a súa identidade colectiva.
Sobre o particular cabe referir, que como única corrente política oposta ás teses do neoliberalismo e á súa políticas de austeridade, as consecuencias do seu revés electoral deixan sen efecto a posta en práctica do conxunto de políticas económicas e sociais dirixidas entre outros aspectos para erradicar o desemprego e a precariedade laboral, á sustentabilidade e transformación do modelo produtivo e a combater a desigualdade das persoas afectadas pola crise. Medidas todas elas que pola súa imperiosa necesidade poñerán a proba a fortaleza reivindicativa e capacidade de mobilización de Podemos e as súas confluencias, como tamén o seu poder de rescate electoral