GUTI

Era moito home José Luis Gutiérrez. Nos mentideiros madrileños, nos ámbitos da “canallesca”, que enchía a sala do velorio no Tanatorio Norte, “El Guti”. Un dos tres “Gutis” que soaban no ambiente, por razóns tan diversas. Aquel militar bravísimo que non cedera diante da barbárie golpista. O futbolista da perna de seda, máis amante da esmorgada que dos campos de fútbol.

E este leonés, xornalista de raza, morto de súpeto o outro día no corredor da súa casa. Só, deitado no solo, perto do bastón que o acompañaba perenne desde un recente accidente de moto. “El Guti”, todo un carácter, quen de me escribir unha carta manuscrita que comezaba cun “querido” e remataba con “aperta” (¡menos mal!), mais na que me poñía pingando porque lle chamara panfleto, no senso anglicano do termo, a un libro seu. A unha autodefensa contra a monarquía alauita que lle ía á chepa por denunciar que vehículos rexios introducían droga en España. “El Guti”, moito, xa digo, desde aquel armario de home que era, curtido en ximnasios, practicante de artes marcíais, xornalista de batalla cando aquela Transición tan chea de esperanzas. Logo dirixiría “Diario 16” e, últimamente, “Leer”, espazos onde cadráramos. O mércores fun despedilo ao Tanatorio Norte.

Esa mesma mañá había quen lle adicaba necrolóxica crítica pero medidiña. Non fora erguerse o morto e mangarlle un mocazo. Que ben poidera aínda José Luis Gutiérrez, “El Guti”, mestre xornalista.

 

GUTI

Te puede interesar