A terceira lei de Newton

acelebración do bautizado Día de Europa estivo augada pola alegoría herdada do corpo teórico que na ciencia física estableceu Isaac Newton, hoxe coñecido polas “leis do movemento” que levan o seu nome; neste caso a terceira, á do principio de acción e reacción. Aquí, o concepto de lei nada ten a ver co mundo xurídico. É, neste caso, referencia dese substantivo feminino que trata da regra universal á que están suxeitos os fenómenos da natureza, máis certeiramente a noción que na Física é “enunciado do comportamento dun fenómeno natural, obtido por indución, despois de ter analizado un número finito de experiencias análogas e presentado mediante unha relación matemática”. So que neste caso, trasladado ao mundo político e diplomático.
Sostén Newton que “con toda acción prodúcese sempre unha reacción igual e contraria”; isto é, un efecto polo cal as actuacións mutuas de dous corpos sempre son iguais e van en oposición. Por iso, a decisión da presidencia americana de esmendrellar a traxectoria de acordo con Irán, en materia nuclear, está a producir un problema de fondo calado a respecto dos intereses europeos neste territorio árabe, á porta mesma do vello continente; e, consecuencia diso e doutras cousas de comportamento político insolidario centrado no interese mirando para si propios, fai que os referentes políticos dos Estados máis sobranceiros da Unión Europea vexan esnaquizada a filosofía do histórico acordo de “Bretton Woods” que, en 1944, representou a transferencia do liderado económico occidental ao goberno de Washington quen pasou a se comportar como “curmán do zumosol”, sacando as castaña do lume aos políticos comunitarios.
Velaí a consideración da chanceler alemá afirmando que “non podemos deixar que outros decidan por nós, Europa debe coller o seu destino nas súas propias mans”. Palabras nun solemne acto de honra ao presidente francés quen, vista a situación creada no Oriente Próximo, marcou perfil asegurando “eliximos construír a paz alí, outras potencias non mantiveron a súa palabra” e, constatación diso, chama a fortalecer a política exterior común, sabedor que no escenario sirio a presenza europea ten un papel secundario, case marxinal. Lugar este no que a maquinaria de guerra israelí tira da súa tradicional política agresiva para regar con bombas mortíferas que buscan escalar un conflito alimentando a tensión nunha táboa de xadrez especialmente sensíbel e fráxil. Namentres a filla do mandatario gringo inaugura embaixada en Xerusalén. Alerta á reacción.