Lumes

Houbo un tempo, non moi remoto, no que as autoridades competentes(?) decidiran non dar moita cobertura mediática ós incendios forestais a fin de non divulgar os actos criminais dos incendiarios. Así semellaba que so se producían lumes illados, case sempre –dicían as crónicas– orixinados por cabichas que os automobilistas tiraban dos coches ou por un despiste dunha barbacoa sen apagar dalgún excursionista descoidado. Pero a realidade érache, é outra ben distinta: os incendios forestais case sempre son orixinados voluntariamente por individuos enfermos –pirómanos– ou por outros que teñen variadas intencións –vaian a saber–. Sexa dunha ou doutra maneira, o caso é que neste caloroso verán, semella que Galicia arde unha vez máis polos castro custados.
Un destes devastadores incendios afectou de xeito brutal a un paraíso natural dunha beleza incríble: o monte Pindo, aló polas terras de Carnota, da Costa da Morte, que hai pouco recorrín palmo a palmo e no que aínda había pegadas de lumes anteriores.
O Pindo é unha atalaia mítica, un monte máxico (o Olimpo dos celtas) que representa parte dos sinais de identidade dos habitantes daquela comarca, un patrimonio de Carnota e de Galicia, hoxe gravemente ferido pola acción  criminal dalgún descerebrado. O incendio destes días xa devastou unha superficie de máis de dúas mil hectáreas dun paraxe que aínda hoxe, incomprensiblemente, espera a ser declarado parque natural. Aló non hai grandes bosques –agás unha pequena colonia de carballos ananos que, segundo din, é única en Galicia e que quizais xa non exista–. E das plantas propias dese micro-mundo xa non quedará nin rastro.
O incendio traspasou os lindes do Pindo,  chegou ata o nivel do mar e ameaza, saltando o río Xallas, a outra zona de gran beleza coma é o Ézaro, e está chegando á raia do concello de Dumbría, onde nos seus montes os muíños eólicos compiten na paisaxe con frondosos bosques sobre os que pendura a ameaza de devastación. A pasada semana estiven camiñando por eses montes polos que transcorre un anaco do Camiño de Santiago. Fun por alí na procura de atopar unha pedra curiosísima chamada “Pedra do Brazal”. Brazal é o nome dun lugar de catro casas próximo a este capricho da natureza. Tamén a coñecen por “Pedra cabalgada”. A erosión creou unha obra digna do máis experto escultor: unha pedra de varias toneladas permanece en perfecto equilibrio sobre outra cun punto de apoio de menos dun metro cadrado. Agora descoñezo se o lume chegaría alí.
Isto dos lumes é un mal endémico nesta a nosa terra, un asunto ao que a Administración aínda non soubo poñer remedio. É verdade que non resulta doado dar cos incendiarios porque, como é sabido, o lume destrúe moitas probas, pero non é menos certo que é preciso poñer todos os medios para que estes actos homicidas non se produzan, coma por exemplo: unha protección especial aos espazos de gran valor ecolóxico, emprazar aos propietarios dos montes –sexa en man común ou privados– a que fagan limpeza periódica neles e, por suposto, perseguir e illar aos que provocan este tipo de catástrofes ecolóxicas. Neste senso, pouco ou case nada estase a facer. E así nos vai.