AUGA

Aque non caeu nos últimos seis meses, facendo sequeiro absoluto ou choio tan enxoito como non se coñecía desde a Segunda Guerra Mundial, din os máis tremendistas, precisados dunha referencia histórica campanuda. Outros sosteñen que desde que se toman esta caste de medicións, o que tamén semella asunto rotundo. Así e todo aquí imos, sen paraugas nin trincheiras para que nos protexan do inexistente, a auga que non cae.

Que non cae na rúa porque na miña casa caeu o outro día o dioivo universal. Procedente dunha tubería do cuarto (eu vivo nun terceiro), asolagando de paso ao segundo (Don Cristian Criollo) e ao primeiro (Don Benito). Viñeron, lástima fora, os fontaneiros. Palabra fermosísima para un mester que xa non o é tanto, coidando nas realidades pouco poéticas con que teñen que bater. E non deberon de facer moi ben o choio porque dous días despois o dioivo volveu caer riba da sufrida alcoba, que pasou ser Campo de Agramante (ou Patio de Monipodio).

Agora viñeron por vía de urxencias outros dous fontaneiros (do mesmo seguro que os anteriores, o da comunidade) quen amañaron a nova rotura declarando estar fartos de ter que ir sempre á zaga dos seus colegas, arranxando as chafalladas feitas por estes. Así que nestas estamos. O ceo non manda auga, mais o veciño do cuarto toda a do mundo, e máis. E algúns fontaneiros a remexer onde non deben, facéndonos nadar na casa. Por se non abondase coa piscina que me recolle cada noite.