De medios e fins

Vaia por diante que son moi pouco partidario de calquera tipo de prohibicións. Son, evidentemente, máis parcial, aínda que sen compartilo plenamente, daquel slogan do maio do 68 francés “Il est interdit d’interdire”, se cadra porque sempre sentín que formei parte daquela xeración e de moitas das súas maneiras de manifestación. Sempre gustei, así mesmo, da canción con ese título en portugués do grande Caetano Veloso -magnífico o último recital que lle vin, aínda hai poucos anos, na compostelá Quintana dos Mortos-, lema que se estendeu polas paredes brasileiras acompañando outras reivindicacións: “Abaixo a ditadura/É proibido proibir/Faça amor, não faça guerra”, ademais do anagrama da paz.
E nese meu desgusto global por todo aquilo que signifique prohibición entra tamén, como non, o relacionado con determinadas restricións ao tránsito de vehículos.
Quixo a fortuna -encarnada en meus pais, como o Papá Noel ou os Reis Magos e independentemente de que miña mai fose María Fortuna- que puidese gozar dun coche de meu desde os vinte anos, o que motivou que a maior parte da miña vida tivese que estar ó tanto do mínimo imprescindible para me poder manexar no mundo que atinxe á automoción sen problemas. Desde manexar ata interpretar debidamente códigos e sinalizacións, pasando por temas impositivos de todo tipo. A maiores cambiantes. Así, lembro perfectamente cando no final do franquismo entrou en vigor un imposto chamado de circulación, inexistente cando meus pais me regalaran aquel bonito e deportivo auto ouroalaranxado. Imposto indirecto, naturalmente, porque nas ditaduras ese é o sistema predominante, case exclusivo, de recadación, por máis que, como era aquel caso, viñese maqueado, como hoxe segue a acontecer. Ese xa vello gravame, que segue vixente, serviu para outra cousa que non fose aumentar os ingresos dos concellos? Chámase de circulación, mais utilizouse para mellorala? Acho que para nada. Sempre foi, ademais, un imposto baseado nos cabalos fiscais, sen ter en conta para nada o grao de contaminación -algo realmente preocupante- que provoca cada vehículo. O slogan “O que contamina, paga”, que, como é sabido, nada ten que ver coa realidade. Por aí habería que ter empezado todo hai xa ben anos. Porque ó imposto de circulación - de circulación por onde?, hai que preguntarse en moitas ocasións- se lle foron sumando outras cargas de carácter público, mais de lucrativo negocio privado, chamados ORA,  parkings subterráneos, ITV... que andan polo medio, pola superficie ou polo fondo de tantos procesos xudiciais. E como Ferrol non quere ser menos que outros sitios anda a voltas con restricións circulatorias e aparcamentos, con cobros de estacionamento en superficie... que derivarán en novos negocios subterráneos e quen sabe que máis. Debe ser o máis urxente, inescusable, prioritario... Menos comodidade calquera cousa. Porque os paseantes non son precisamente os que máis gastan. E o de pagarlle o aparcamento a residentes non deixa de ter o seu aquel. Que llo digan á xente do meu barrio, que non ten onde aparcar porque moita dela tivo que deixar a garaxe por non poder afrontar o gasto. Están todos e todas encantadas por poder pasear por Madalena. Exultantes, diría.
Casualmente, revisando lexislación ó respecto, bato cun diálogo do admirado Dashiell Hammett -nada menos que comunista norteamericano e excelso escritor de novela negra- que non me resisto a reproducir:
“Para que serve meter a xente na cadea? Alivia o tráfico –dixen–. Se metesen na cadea unha cantidade abonda de persoas, non existirían problemas de circulación nas rúas”. E aínda hai quen ousa dicir que o fin pode xustificar os medios. Así nos vai.