O austero monclovita

Desde que no 2011 Rajoy fixésese inquilino da Moncloa , empezou un novo ciclo de ladaíña neoliberal, de asiduo cuestionamento do sector público e do patrocinio das privatizacións como solución alternativa; á vez, da posta en práctica de medidas de austeridade extrema con adicional esixencia de recortes en sanidade, dependencia, educación e demais “dispendios “; un conxunto de drásticas medidas, que de ningún xeito frearon o saqueo das arcas públicas por os membros do seu partido, forxadores dos cada vez máis numerosos casos de corrupción que empantanan o funcionamento da maquinaria xudicial, e sobre os que o presidente lonxe de esixir dimisións e cesamentos fulminantes, poñendo o listón onde máis convenlle, inclinouse por invocar a presunción de inocencia como tácita protección de tan repugnantes prácticas. 
Paradoxal, verdade? 
De aí, que se por unha banda no marco económico o resultado das políticas expedidas profundan máis no empobrecemento do noso país, nin que dicir ten que da discutible actitude do Goberno e do comportamento de certas institucións públicas, en especial da Fiscalía, o amparo do Estado cara á corrupción sexa un todo susceptible de ser inferido; proxectando ambos os aspectos unha situación de degradación política e institucional sen precedentes, onde o Executivo mente descaradamente á cidadanía cando manipulando a nosa realidade económica píntannos sinais de reactivación onde non hai indicios reais de recuperación, falsificando igualmente a realidade, ante a situación dunha corrupción convertida en pandemia, pretendendo empequenecer a súa dimensión utilizando o eufemismo dos casos puntuais e os cabos soltos como saída. 
Sarcástico, non é certo?
Sobre o poder político que representa o PP e que teoricamente di defender os intereses da cidadanía, cabe dicir, que máis aló de escintileos publicitarios está o espello que reflicte outra realidade distinta, a dun partido de dobre linguaxe que lonxe de facer gala de integridade defendendo os seus compromisos co electorado, en vergoñenta xenuflexión, prioriza como obxectivo a salvagarda dos privilexios desa “superclase” que conforman, os patriotas de pacotilla, esa elite que non querendo asumir as consecuencias dos seus actos, forzan a implantación da “política de austeridade”, cuxa verdadeira función non é outra que a de axustar contas á cidadanía; como así evidencia o novo record dun endebedamento público desbocado contra unha débeda privada en camiño contrario, a pesar de ser esta no seu día o factor causante e detonante da crise. 
Insólito, non é así? 
Pedir en nome da austeridade esforzos á poboación, de renuncia aos seus dereitos e avances sociais, ao tempo de favorecer coa súa aplicación aos causantes da hecatombe, é un acto de delincuencia política, ademais dun mal exemplo de conduta, que propicia a perda de valores e o desarraigamento ético e moral dos seus autores, conducíndolles a desviacións de conduta , e con iso ,a ser parte implícita desa corrupción expansiva que caracteriza o modus operandi do Partido Popular, que por iterativa connotación e constante peregrinar ante os tribunais de xustiza, sumado á condición de ser o primeiro partido imputado na democracia, motiva sobradamente a exclusión participativa dos seus dirixentes co seu Presidente á fronte, en toda acción rexeneradora da vida pública do país, por ter convertido a mesma no máis indecente dos bordeis. 
Axeitado, non crees?
A necesidade de sacar ao PP do goberno, ademais dunha obrigación ética, é unha demanda social con referendo amplo e crecente, que en tanto non se produza prorrogará a estadía do presidente Rajoy na Moncloa, e con iso, a continuidade histórica dunha corrupción sistémica, que a pesar das evidencias, os membros da formación conservadora non só negan a súa existencia, senón que desde a condición de poder que lle confire o feito de ostentar o control do Executivo, tentan sen reparar en códigos de conduta, en utilizar todos o medios ao seu alcance coa finalidade posta en lograr seu máis apremante obxectivo, que non é outro, que conseguir a desactivación das institucións craves no destape da corrupción erixindo para o efecto un muro pantalla a través dunha trama político-xudicial-mediática como atranco impeditivo do rastrexo dos seus propios escándalos. 
Pérfido, ou non?
O monclovita Rajoy que tira de sobredose de anestesia para disipar a corrupción e que recorre á austeridade ante unha crise económica que afecta directamente o modelo produtivo, non é para nada o mandatario que o país require, especialmente tras a onda de escándalos que afecta a un amplo número de membros do seu partido como a el mesmo, e cuxas lesivas consecuencias excedendo o marco das nosas fronteiras golpean xa a nosa imaxe no exterior, e que no seu conxunto, achegan argumentos sobrados para esixir a súa dimisión. Motivos, habelos hainos!

O austero monclovita

Te puede interesar