De En Marea a forte marusía

Se no conxunto da sociedade non hai unha auténtica vontade de cambio, dificilmente pódese modificar o anómalo funcionamento desta democracia de baixa intensidade, que en gran medida domina o exercicio da actividade política convertendo ao Estado nun referente de indolencia e impudicia, como proba o feito da crecente e arraigada corrupción que contra o correctamente desexable é quen impón a ruta do contraproducente itinerario institucional.
E cando tan confuso contexto é avalado por unha maioría electoral, entón a situación tórnase mais complexa, pois o feito de referendar nas urnas comportamentos de baixa integridade, é en se mesmo unha renuncia expresa á gobernabilidade decente e ao espírito de dispoñer dun Estado onde a cidadanía poida facer valer con solvencia os seus dereitos fundamentais.
Por iso é polo que na actual tendencia, difícil ponse a evolución de retos morais, e por tanto, costa arriba faise toda posibilidade de rexeneración do sistema, tendo en conta que a corrupción como parte intrínseca do mesmo, alentada polos avais outorgados e a división existente na “vangarda” política, fará todo o posible por impoñer a súa continuidade negándose a desaparecer, fomentando con iso un frustrante fatalismo que ameaza con facer perder a fe de loita entre os que exercendo como belixerantes contra esta pandemia, extenuados polo desafío e o esgotamento das súas loitas internas, acaben fracasando no seu intento deixando sen efecto todo o esforzo realizado.
Unha situación que por insólita reducirá a mínimos a integridade do Estado, pechando con iso toda posibilidade a que as cousas poidan mellorar, abrindo deste xeito as portas de par en par aos poderes fácticos, para que sen atranco algún, poidan intensificar o seu actual dominio sobre a maioría política, e así, desde a supremacía da súa influencia seguir saqueando o país no contexto da mais absoluta impunidade. Sendo tan alarmante conxuntura unha complexidade sen precedentes, dada a grave incidencia dos seus prexuízos e a diminución que ao Estado de Dereito repercute a súa influencia involucionista; efectos que polo transcendental do seu negativismo debesen ser referencia crave de reflexión desde a percepción dunha política progresista e de esquerdas.
Pero cando no contorno deste ámbito, mais que impoñerse a sensatez, é o egocentrismo quen na súa obcecación obstaculiza devolver o protagonismo político á cidadanía e situar ás persoas no centro da actividade, con tal improcedencia, mais que robustecer a democracia no seu sentido estrito están a antepoñerse intereses espurios sobre os xenerais da cidadanía, impedindo con iso que a sociedade opine e pronúnciese, relegando así a democracia a unha mera conta de votos pero non a telos en conta.
Reflexo deste anacronismo é o espectáculo esperpéntico co que ás portas dunhas eleccións autonómicas, despáchanse as autoproclamadas elites do progresismo galaico, reproducindo co seu novo desencontro a mesma historia de sempre, a da eterna desunión dunha esquerda eternamente sumida en loitas internas e dividida por aspectos de matiz, onde a fereza do combate faise mais encarnizado se cabe que os seus ataques á propia dereita, e motivo polo que a pesar da súa rudeza política e a connotación coa corrupción o PP siga ostentando a gobernabilidade do país.
Ao parecer entre os profesionais da axitación esquerdista ademais de total carencia de apromo fáltanlles luces e capacidade analítica, pois de non ser así, facilmente entrarían a entender que todo enfrontamento cainita, o único que fai é restar peso electoral nos partidos en conflito; unha actitude suicida que anticipa de partida a derrota da disidencia ante a unidade monolítica que a pesar da súa diversidade mantén a dereita con disciplina prusiana.
Por iso que resulta inadmisible que cando a confluencia no seu estado inicial demostrou na súa avaliación de resultados ser a ferramenta adecuada no seu conxunto para variar a actual situación política e viabilizar a reconquista do goberno autonómico en mans do PP, que agora contra toda xustificación sexa a vaidade dirixente e as ansia de poder quen desde o mais feble das atribucións e o mais absurdo dos protagonismos force trastornar a relación de concorrencia a pesar do alto risco de ruptura que tal determinación induce.
De aí que o acontecido en Galicia entre as forzas de esquerda sexa a antítese do que desde a racionalidade política debese suceder, por canto, as consecuencias da tensión creada polos promotores do actual galimatías, mais que favorecer a solución á problemática do sector social que din representar, por repercutida descapitalización electoral prexudicará a consumación de tal finalidade ao tempo de favorecer contra natura o fortalecemento das opcións conservadoras, e con iso, se a sensatez non o remedia a continuidade do PP á fronte do Goberno da Xunta.
Antes que iso ocorra, esperemos que se impoña o sentido común.