Damocles enfundou a espada

Na metáfora, Damocles, cando viu que a espada pendía ameazante sobre a súa cabeza suxeita exclusivamente polo fráxil pelo da crina dun cabalo, o pánico causoulle efecto na súa apetencia de influxo e ante o risco dun tráxico desenlace, decidiu renunciar ao desfrute das excelencias que acompañan o exercicio do poder, rexeitando de plano o sono de converterse nun mandatario.
Pero o que fora unha anécdota moral utilizada historicamente para advertir das implicacións que acompañan ao liderado, nos nosos días, aquela alegoría exemplificante quedou sobresida; agora, os profesionais da xerarquía despistaron todo temor ao risco por alcanzar a hexemonía, pois onde figurativamente pendía o perigo daniño dunha folla de aceiro, hoxe triunfa o demérito en prácida avinza cunha tolerada e masiva corrupción.
Por iso, que afirmar que a democracia en España foi derrotada antes de iniciar a súa andaina, máis que unha expresión extravagante é unha apropiada resposta á realidade, unha referencia precisa do evidente; pois a estas alturas, é manifestamente perceptible que os que tomando a testemuña da autocracia comprometéronse a abordar o cambio político, salvo honrosas e minúsculas excepcións, os figurantes, foron o peor de cada casa. Sendo atroz consecuencia de tal afirmación, un comprometido historial de 36 anos de permisividade a unha perversión continuada e crecente, que en toda aparencia, sen distingo nin confusión, máis que o esperado cambio positivo foi a prórroga mimética dos trazos máis característico da ditadura franquista.
Nunha democracia ecuánime, seria impensable imaxinar que fosen as urnas quen prodigaran a crispación e o estado de involución, quen primaran os hábitos degradantes e a vitoria “contra natura” da peor ralea política, e iso por insólito que resulte, é o que repetidamente, por mala praxe e manipulación electoral vén acontecendo no noso ordenamento.
Alarmante tendencia que urxentemente é obrigado investir por imperativo de rexeneración, para así, dunha vez por todas erradicar os malos hábitos políticos, situando aos titulares da decadencia e as súas organizacións de pertenza no ámbito da marxinalidade, que por saúde democrática lle pertence a quen son os principais culpables do actual estado de prostración.
Máis que nunca, o país necesita e merece ser gobernado por xente decente, pois xa abonda de estar dirixido por individuos sen código de conduta ou indiferentes ás regras democráticas; de representantes do arco parlamentario que tras as siglas dos seus partidos, sen o mínimo pudor, utilizan fraudulentamente os rendementos electorais para impregnar a política de indecencia e inmoralidade.
É moita hora de hixienizar a esterqueira política, cuxa inmundicia salpica por un igual tanto ao PSOE coma ao PP; é unha emerxencia poñer punto final aos continuos e vergonzosos casos de corrupción que próximos aos dous millares teñen no Bárcenas e os EREs os referentes de actualidade; todo un cóctel explosivo que de non se desactivar a tempo, máis pronto que tarde, polo arrastre das súas consecuencias, ademais de levar ao país á máis profunda ruína económica e institucional, ameaza con provocar un conflito social de primeira magnitude con risco implícito de revoltas violentas.
Agora son inútiles as pantomimas parlamentarias, de aí que resulte esperpéntica a última sesión da cámara, un insólito debate entre corruptos, onde o pestilente mesturouse co vomitivo. Un finxido enfrontamento entre o PP e o PSOE, cando a percepción xeneralizada é que entre eles non existe distinción e que ambas as dúas organizacións, conxuntamente, conforman a máis infecta casta política imaxinable.
Por iso aínda que ambos os dous neguen implicacións, e obxecten entoar un mea culpa, mea máxima culpa,. o certo é, que o veredicto cidadán xa está emitido e ao seu ver os desenganados electores manifestan unha total retirada de confianza por perda de credibilidade. De aí que Rubalcaba e Rajoy co seu “duelo de titáns”, poderán negar en sede parlamentaria o a todas luces  evidente, poderán enganarse a se mesmos; pero xamais convencerán os millóns de electores que abriron unha brecha coas súas formacións, dando unha resposta de indignación e rexeitamento cidadán, que prognostica cambios radicais nos resultados das próximas citas coas urnas, un derrubamento que ameaza a omnipotencia dun desastroso bipartidismo.
Con todo, o grave desta corrupción “en diferido” non é tan só ser o punto de encontro da degradación política, senón ademais a repercusión do seu custo social, e o impacto dos seus efectos na calidade de vida dos cidadáns, por ser aspectos influentes no deseño dun futuro de progreso.
O actual estado de crispación ten por único remedio un proceso de rexeneración política, e para iso, é condición “sine qua non” que a espada volva pender sobre a cabeza de Damocles.