Viaxar abre a mente

Xa hai uns anos, por estes días, cando aínda existían exames de setembro, os amigos compañeiros de traballo adoitabamos tomar un café, un viño ou unha caña, contando como nos fora no verán. Recordo que un ano, xa hai ben tempo, o compañeiro con quen sempre tiven, e sigo a ter, unha maior relación amical –menos estritamente profesional porque é catedrático de química– estivera en Exipto. Falando dos problemas de todo tipo (nesa altura, en Exipto eminentemente sanitarios, porque aínda estaban lonxe esas manipuladas primaveras árabes) que poden surxir en determinados territorios, manifestoume que desde que pisara a India quedara preparado para ir a calquera lugar. E de feito coñece medio mundo. O verán pasado estivo en Tanzania, e este en Colombia. Eu tívenme que conformar con cousas máis modestas: o ano pasado Madeira e este as costas da Campania, do que xa algo teño falado. Nápoles foi o punto final do percorrido. Todo o mundo che dicía que aquilo daba unha sensación de abandono que non había por onde collelo. Mais a min pasoume como a meu amigo coa India: coñecendo Ferrol estou curado de espantos para ver localidades descuidadas e/ou abandonadas. Mais iso non debe ser óbice para optar a nada, se realmente se ten o que hai que ter e non fume de carozo. O centro histórico de Nápoles está declarado patrimonio da humanidade pola Unesco. Comentando o do abandono, o do lixo excesivo e por aí, alguén tivo a brillante idea de apuntar que o da limpeza era cousa e culpa da mafia –naturalmente, que non se trataba dun servizo municipalizado– ó que nós retrucamos se por España adiante non o era tamén. A xente asentiu, consciente de que moitas veces dicimos as cousas deixándonos levar pola inercia do que machaconamente nos din: “o problema das barreduras en Nápoles deriva do seu control pola mafia...”. Como Nápoles foi capital do reino borbónico das Dúas Sicilias, tivo como rei a Carlos III, que ten que ver co chamado Ferrol da Ilustración. Alí casou con María Amalia de Sajonia, cando esta tiña 14 anos. Como a voda era por intereses políticos foi nese momento cando coñeceu a noiva. Consérvase unha moi curiosa carta de Carlos III a seu pai detallándolle con moito pormenor tanto o corpo da rapaza como a noite do casamento.  A cidade conserva memoria de que durante o reinado de Carlos III foi cando se iniciaron as excavacións das localidades (Pompeia, Herculano...) sepultadas pola lava do Vesubio no ano 79, ademais do descubrimento –por mor da construción dunha estrada– da cidade sepultada de Paestum. Visitei eses lugares con tanto agrado como sol e calor. Malia que Nápoles é cidade con boas costas –o que dificulta a mobilidade das persoas con problemas circulatorios, como é o meu caso–, coas convenientes paradas, pateeina o suficiente para me poder facer unha idea do ben bonito e do menos atractivo, porcaría á parte, que a cidade encerra. Recomendo a excursión polo Nápoles subterráneo. Ademais do´seu interese, resultoume do máis divertido moverme por aquelas obscuridades e angosturas. O malo, os trepecentos escalóns que, despois de hora e algo de camiñata, ou de pé, hai que subir a puro pinrel para poder saír das profundidades. Bonitos e históricos establecementos con ricos cafés (os de Il Professore, por exemplo) e doces apetitosos (a típica sfogliatella, sen ir máis lonxe), trattorias e pizzerias de longa tradición axudan a gozar da cidade, supoño que tamén ós habitantes de seu. Se un pasa polo sitios (aínda que sexa por emigración económica) e os sitios pasan por un, abrímonos a infinidade de cousas. Coñecendo mundo apréndese a non ser ovella. E menos aínda do rabaño, así, sen máis. Nin da grei, que vén sendo o mesmo, pero en fino. O que non ten cabida nesta historia viaxeira son as estupideces que escoitabamos hai anos de que o nacionalismo era unha enfermidade que se curaba viaxando. O meu amigo, viaxeiro incansable con ansias de coñecemento, é un nacionalista intelectual e politicamente convencido.

 

Viaxar abre a mente

Te puede interesar