Falo con xente nova de Quevedo. Mais non do autor de “El Buscón” ou “Los sueños”. Desta volta pretendo pescudar se aínda rula por aí Quevedo o dos chistes. Tan popular nos anos cincuenta. O dos chistes porcalláns e escatolóxicos. A versión excrementicia, marrón xa que logo, do Jaimito aquel das paveradas de compoñente sexual, humor verde, polo tanto. Os rapaces dinme que para nada.

Que saben de Jamito, pero que o tal Quevedo se lles sona de algo e polo soneto que di “Érase un hombre a una nariz pegado…”, por máis que cismen, tópico aí chantado, que o fuciñudo do poema é Góngora, cando se trata dun crego anónimo que se cruzara no camiño do coxo xenial. Mais o Quevedo dos chistes porcos desapareceu do mapa. A mín os chistes aqueles non me producían senón noxo. (Aos de Jaimito tampouco lles vin nunca a graza, pois eran unha visión cotrosa do sexo, unha imaxe casposa e cutre, definitivamente nada erótica.)

Certo que a criación do falso Quevedo tiña que ver coa personalidade contradictoria do verdadeiro. Autor do mellor poema de amor, talvez, da lingua española: “Cerrar podrá mis ojos la postrera…”, pero tamén de “Gracias y desgracias del ojo del culo”. Pídenme os rapaces un chiste de Quevedo. E conto aquel do nachiño que viaxando en tren precisa defecar e vai e bota o tafanario pola fiestra. Co que unha dona italiana que o ve berra: “¿Che vedo?” E o home ceiba ufano: “¡Hasta por el culo me conocen!”. Por exemplo.