A DEMOCRACIA É COUSA DISTINTA

Cando como agora téntase subordinar a democracia á dinámica dos mercados, ademais de forzar a súa retracción estase a impedir seu avance cara á consolidación do Estado de Dereito, ao tempo de propiciar as condicións para a involución, que é xusto o que vén albiscarse actualmente coa inxustificable intromisión dos poderes económicos no proceso de conformación de Goberno. Unha situación inquietante e mesmamente intolerable, sobre todo, cando é ostensible a mala praxe de utilizar o mangoneo para deixar sen efecto o veredicto das urnas, poñendo así en cuestión a soberanía popular a través do subterfuxio dun consenso político de aparencia. 
Pero se a intromisión do sistema financeiro no espazo reservado á función política é totalmente inaceptable, maior rexeitamento ten de merecer a permisividade outorgada desde o foro político a esta inxerencia, desde o punto e hora que tal condescendencia é autorizada por quen ostentando cargo público non dubida en contravir os seus propios compromisos co electorado e poñerse ao servizo dos que desde a órbita empresarial polo turbio das seus manecos convertéronse nos principais protagonistas do escándalo. Polo menos iso evidencia a súa función corruptiva no contubernio dunha corrupción extensiva que todo o invade, e que ademais de quebrantar a democracia deslexitima por colusión o papel colaboracionistas desa maioría política fronte aos cidadáns.
É por iso, que as medidas contra a corrupción nunca terán efectividade na erradicación desta lacra en tanto sigan dirixíndose en exclusiva ao sector público e exclúase ao sector privado da súa aplicación, aínda coñecendo o seu comprometido papel como promotores de subornos e do financiamento en gran medida das campañas políticas. Prácticas que a pesar do pouco ortodoxo da súa condición manteñen a súa vixencia desde a Transición, xerando pola súa natureza unha sorte de acordos ocultos respecto da administración e dirección dos entes estatais, é dicir, sobre a repartición das institucións do Estado, cuxo prorrateo favorece desde sempre o dominio e os intereses dos grandes grupos económicos en detrimento de a soberanía popular, e iso, como consecuencia do abandono de funcións e supeditación dos representantes políticos.
Esa atribuída preponderancia faise máis evidente se cadra cando tras a caída do bipartidismo, non asumindo que as cousas cambiaron, os manobreiros de sempre persisten na súa adulterada obstinación de seguir impoñendo a súa indebida primacía. Sendo xusto esa pretensión o porqué das anacrónicas componendas políticas das últimas semanas e razón das desavinzas, como tamén, a causa do estancamento dun país en precario que circula sen rumbo conducido pola limitación que impón a situación dun goberno en funcións; conxunto de acotacións establecidas coa única finalidade de manter capturado ao Estado e garantir a través da súa catividade o pleno dominio do mesmo, facilitando así que lobby’s empresariais desde a súa supremacía sigan a influír sinuosamente na distorsión do marco xurídico e o regulamentario da economía.
Cando isto acontece, a democracia enfróntase a un dilema do que a duras penas pode evadirse, porqué un sistema que coarta a súa propia razón de ser dificilmente pode satisfacer os obxectivos da súa finalidade, sendo testemuño de tal contrasenso a desvalorización que presupón o actual intento de consolidar contra natura un proceso de investidura ao exclusivo ditado dos mercados, ao tempo de negar implicitamente o mandato das urnas e rexeitar con iso os contraídos electorais. Todo un expoñente do lastre dun pasado autoritario e personalista e dunha precariedade institucional cuxa transixencia conduciu á actual situación de degradación política, que trouxo consigo a desigualdade, a inseguridade e redución de liberdades, unha suma de feitos que por si mesmo veñen constatar unha situación de total deslexitimación democrática.
Ao parecer neste país as regras de funcionamento da economía neoliberal convertéronse na práctica nunha especie de superconstitución que ademais de deixar sen efecto toda contraposición xurídica respecto da mesma, coa súa posta en práctica activáronse os sistemas coactivos suficientes para facer cumprir as súas decisións logrando dese modo que os principios económicos impóñanse aos valores democráticos. Noutras palabras, dicir que estamos a asistir impasibles á substitución do mecanismo de decisión soberana sobre o principio dun home un voto pola suplencia de decisións oligárquicas adoptadas nos centros de poder económico, situación que arrastra consigo a renuncia expresa a decidir sobre a nosa política económica acuñando por tácito consentimento que o control da actividade política pase definitivamente a mans do diñeiro. 
Sendo por iso que mentres o poder político non opte por exercer debidamente as súas competencias democráticas, todo intento de conformación de goberno como a celebración de novos comicios máis que exercicios de lexitimidade democrática non pasará de ser pura pantomima.