MORTIÑO

Omeu primeiro morto, enténdase, o primeiro cadáver que vin foi o dun home que exercera de párroco de San Xiao no Ferrol da miña nenez. Cando eu era cativo “metido a peza”, como se lle dicía aos nenos que se enleaban en cousas de maiores, atentos ou metendo baza nas conversas destes. Lendo libros que pouco tiñan que ver con ese tremendo equívoco que se chama literatura infantil-xuvenil, caixón de xastre no que entran contos tan sádicos como “Hansel e Gretel” ou incestuosos, atal “Pel de asno”.

De maneira que sendo eu un neno argalleiro alá que me detiven, con outro compañeiro das Discípulas, asinar na mesa que nun portal da rúa Madalena recollía sinaturas de pésame pola morte de alguén. Este costume pérdeuse hai moito pero nos anos da miña nenez era práctica corrente. Ah, mais daquela non acabou aí a cousa, senón que levados de non sei que diaño subimos pola escaleira, entramos nun andar que tiña a porta aberta e amodiño, amodiño ¡zas! estabamos diante do corpo xacente dun home enxoito, branco como a cera das velas que arrodeaban o seu leito.

Coa mesma apareceu unha señora, chea de bríos, quen nos puxo na porta, na escaleira, no portal a fume de carozo. Agora os pálidos eramos nós; pálidos e tremendo como unha vara verde. Porque o primeiro morto, ¿que queren que lles diga?, é cousa que aínda mete un poco de medo. E, xa ven, mala de olvidare. Home, tampouco é comparable aos amoriños primeiros. Mais ten tamén o seu aquel.

MORTIÑO

Te puede interesar