O  verdadeiro motivo polo que Venezuela converteuse en chibo expiatorio da feroz campaña mediática internacional e á súa vez en ameaza á seguridade nacional estadounidense, desbotando todo enredo argumental, hase  dicir que a auténtica razón de tan planificada agresión ten un trasfondo máis negro que o propio Presidente do país promotor da conxura, que como EEUU, unha vez máis, a través de ensaiadas manobras de desestabilización intenta demonizar a lexítima democracia venezolana ao só obxecto de xustificar a súa intervención no derrocamento do réxime bolivariano e lograr a través do furtivismo político o seu auténtico obxectivo.
Finalidade que non é outra que apropiarse ilicitamente do petróleo existente no subsolo do país caribeño, que polo seu volume, é de sobra a maior reserva de hidrocarburos do mundo, e, polo tanto bocado apetitoso para quen ten monopolizado o control da totalidade dos xacementos  dos países produtores, é dicir, o pleno dominio do mercado de carburantes, que coa salvidade iraniana ten a súa outra excepción en Venezuela, a cuxo goberno electo intentan por ese motivo derrubar financiando golpistas disfrazados de oposición, e impoñendo medidas de carestía alimentaria mediante o desabastecemento,  a o só efecto, de provocar a desestabilización interior excitando á cidadanía, facéndoa crer que viven no desastre a causa dos seus mandatarios coa malsá intención de que esta se rebele contra a orde constitucional.
Pero con todo, a teoría da conspiración faise máis ostensible ás primeiras de cambio, cando os mesmos artífices que astutamente se empeñan en vestir de ditadura e tiranía ao réxime venezolano, manteñen relacións de cordialidade con gobernos diametralmente opostos á linguaxe das urnas como Arabia Saudí ou China, sen que a pesar do seu carácter totalitario, teñan para con eles a máis mínima reprobación política.
Unha actitude de compracencia e complicidade co máis cru radicalismo ditatorial, que vén a delatar a falsidade dos postulados dialécticos utilizados polos promotores da confabulación para xustificar a súa obsesión antibolivariana e a súa nula preocupación pola democracia, que tan interesadamente veñen de utilizar  como escusa, ao só efecto de xustificar a súa intención agresora contra este país soberano, que polo feito de selo, ten conferido o pleno dereito a decidir o seu futuro sen admitir a mínima intromisión involutiva, , asistíndolle no seu caso, razóns sobradas para abortar sen contemplación  toda intento golpista e meter entre reixas  a quen mediante prácticas de sedición pretendan derrocar o ordenamento democrático establecido.
Nin que dicir ten que aos instigadores do atropelo élles totalmente indistinta a cor política do réxime que rexe os destinos de Venezuela, por canto a súa auténtica preocupación é lograr que o Goberno constituído non poña veto á súa intervención económica, nin á consecución de beneficios, nin ao seu modo de obtelos, e cando como é o caso, por impedimento político reciben a negativa por resposta, é entón cando en reacción os directos afectados pola denegación, feridos no seu intereses desatan o seu feroz ataque contra quen se opón á súa tan “nobre” intención.
Sendo comportamento reflexo de tal actitude, a ameazante advertencia do Presidente Obama, cuxa última finalidade, non é outra que instaurar a través de subterfuxios un goberno de monicreques que sortee o actual impedimento, facilitando así a consecución das súas espurias intencións, validando tal conclusión o histórico de invasións militares e conspiracións tácitas e expresas que caracterizan a turbia política exterior  de Estados Unidos.
Quizais sexa o gregarismo enfermizo que profesa o goberno español cara aos mandatarios do norte, o motivo, que a súa complicidade co golpismo venezolano sexa tan explícito como repugnante; sendo difícil entender a manida utilización de importunados tópicos e insistidas mentiras coa mala fe de adulterar a versión orixinal do fenómeno máis excepcional da historia democrática contemporánea, a correspondente a un país cuxo goberno mantense no poder ininterrompidamente despois de gañar limpamente as eleccións durante dezasete veces consecutivas.
Excepción que non parece satisfacer a uns mandatarios que como os nosos, vénlles de casta aceptar tan só a democracia cando gañan os que defenden os seus intereses, e optan por desfacerse dela no momento en que esta faga perigar os seus privilexios, en xusta correspondencia coa actitude que mantén a oposición venezolana. e que só a un fascista se lle ocorrería outorgarlle amparo.
Sendo por iso que a única ameaza que representa Venezuela para os picatostes da orde mundial, non é outra, que a súa exemplaridade democrática, que sumada ao seu papel de vangarda na defensa dos intereses da maioría dos países Latinoamericanos, converteu aquel país no inimigo a bater, por determinación expresa dos que ven no seu liderado un perigo que non están dispostos a tolerar por ser contrarios a que os designios da sociedade se conduzan tomando por patrón de referencia a Democracia e o Estado de Dereito.

O  verdadeiro motivo polo que Venezuela converteuse en chibo expiatorio da feroz campaña mediática internacional e á súa vez en ameaza á seguridade nacional estadounidense, desbotando todo enredo argumental, hase  dicir que a auténtica razón de tan planificada agresión ten un trasfondo máis negro que o propio Presidente do país promotor da conxura, que como EEUU, unha vez máis, a través de ensaiadas manobras de desestabilización intenta demonizar a lexítima democracia venezolana ao só obxecto de xustificar a súa intervención no derrocamento do réxime bolivariano e lograr a través do furtivismo político o seu auténtico obxectivo.
Finalidade que non é outra que apropiarse ilicitamente do petróleo existente no subsolo do país caribeño, que polo seu volume, é de sobra a maior reserva de hidrocarburos do mundo, e, polo tanto bocado apetitoso para quen ten monopolizado o control da totalidade dos xacementos  dos países produtores, é dicir, o pleno dominio do mercado de carburantes, que coa salvidade iraniana ten a súa outra excepción en Venezuela, a cuxo goberno electo intentan por ese motivo derrubar financiando golpistas disfrazados de oposición, e impoñendo medidas de carestía alimentaria mediante o desabastecemento,  a o só efecto, de provocar a desestabilización interior excitando á cidadanía, facéndoa crer que viven no desastre a causa dos seus mandatarios coa malsá intención de que esta se rebele contra a orde constitucional.
Pero con todo, a teoría da conspiración faise máis ostensible ás primeiras de cambio, cando os mesmos artífices que astutamente se empeñan en vestir de ditadura e tiranía ao réxime venezolano, manteñen relacións de cordialidade con gobernos diametralmente opostos á linguaxe das urnas como Arabia Saudí ou China, sen que a pesar do seu carácter totalitario, teñan para con eles a máis mínima reprobación política.
Unha actitude de compracencia e complicidade co máis cru radicalismo ditatorial, que vén a delatar a falsidade dos postulados dialécticos utilizados polos promotores da confabulación para xustificar a súa obsesión antibolivariana e a súa nula preocupación pola democracia, que tan interesadamente veñen de utilizar  como escusa, ao só efecto de xustificar a súa intención agresora contra este país soberano, que polo feito de selo, ten conferido o pleno dereito a decidir o seu futuro sen admitir a mínima intromisión involutiva, , asistíndolle no seu caso, razóns sobradas para abortar sen contemplación  toda intento golpista e meter entre reixas  a quen mediante prácticas de sedición pretendan derrocar o ordenamento democrático establecido.
Nin que dicir ten que aos instigadores do atropelo élles totalmente indistinta a cor política do réxime que rexe os destinos de Venezuela, por canto a súa auténtica preocupación é lograr que o Goberno constituído non poña veto á súa intervención económica, nin á consecución de beneficios, nin ao seu modo de obtelos, e cando como é o caso, por impedimento político reciben a negativa por resposta, é entón cando en reacción os directos afectados pola denegación, feridos no seu intereses desatan o seu feroz ataque contra quen se opón á súa tan “nobre” intención.
Sendo comportamento reflexo de tal actitude, a ameazante advertencia do Presidente Obama, cuxa última finalidade, non é outra que instaurar a través de subterfuxios un goberno de monicreques que sortee o actual impedimento, facilitando así a consecución das súas espurias intencións, validando tal conclusión o histórico de invasións militares e conspiracións tácitas e expresas que caracterizan a turbia política exterior  de Estados Unidos.
Quizais sexa o gregarismo enfermizo que profesa o goberno español cara aos mandatarios do norte, o motivo, que a súa complicidade co golpismo venezolano sexa tan explícito como repugnante; sendo difícil entender a manida utilización de importunados tópicos e insistidas mentiras coa mala fe de adulterar a versión orixinal do fenómeno máis excepcional da historia democrática contemporánea, a correspondente a un país cuxo goberno mantense no poder ininterrompidamente despois de gañar limpamente as eleccións durante dezasete veces consecutivas.
Excepción que non parece satisfacer a uns mandatarios que como os nosos, vénlles de casta aceptar tan só a democracia cando gañan os que defenden os seus intereses, e optan por desfacerse dela no momento en que esta faga perigar os seus privilexios, en xusta correspondencia coa actitude que mantén a oposición venezolana. e que só a un fascista se lle ocorrería outorgarlle amparo.
Sendo por iso que a única ameaza que representa Venezuela para os picatostes da orde mundial, non é outra, que a súa exemplaridade democrática, que sumada ao seu papel de vangarda na defensa dos intereses da maioría dos países Latinoamericanos, converteu aquel país no inimigo a bater, por determinación expresa dos que ven no seu liderado un perigo que non están dispostos a tolerar por ser contrarios a que os designios da sociedade se conduzan tomando por patrón de referencia a Democracia e o Estado de Dereito.