Reputación baixo mínimos

Atribuírse desde  o foro político competencias  sobre   a  creación de emprego ao tempo de negar todo  protagonismo ao sector empresarial como verdadeiro e único xerador do mesmo, é canto menos un despropósito e unha  insensatez, ademais dun exercicio de autoengano de quen alardean politicamente de ter na redución do paro o seu principal obxectivo, pois tal dinámica pola  súa condición artificiosa converte   a súa política de emprego  nunha ferramenta ineficaz  e infrutuosa, tendo en conta que con tan  incoherente actitude non só non crean emprego, senón que impiden que os  chamados a crealo poidan pór en práctica as medidas oportunas   para levalo a termo.
Pero toda adulteración de comportamento  ten o seu transfondo, e así, aínda cando o sector maioritario   dos  autónomos e as Pemes  manteñen unha actitude crítica  para coas actuais medidas económicas e de emprego do Executivo,  a  alianza de intereses entre o poder  político e a gran  patronal comandada polas empresas do IBEX 35, facilita  que este control e  politización da representación  empresarial neutralice toda disidencia, e sexa a CEOE quen ás ordenes dos poderosos, como elite empresarial e  á marxe  da opinión do  segmento empresarial de menor escala, quen impoña en exclusiva na  súa propio  beneficio as pautas políticas en materia económica e laboral.
É por iso, pola súa función de comparsa, que haxa  poucas cousas máis inútiles e perversas que as asociacións empresariais e sectoriais, pois cando como representantes  dos  principais  promotores  da creación e xeración de emprego debesen tomar partida de tal  condición, os seus mediatizados directivos, lonxe de proceder en recoñecemento de tal particularidade e esixir en consecuencia un trato acorde á mesma, optan por renunciar a toda prerrogativa   e seguir exercendo como correa de transmisión do poder político en detrimento dos intereses do colectivo dos  seus asociados.  
Tal é así, que mentres o goberno continúa acentuando a precariedade  subxugando fiscal e burocráticamente a Pemes e autónomos até  deixalos sen folgos, quen supostamente exercen de representantes  e din defender os seus dereitos deciden  facer caso omiso, virar as costas e seguir rendendo sumisión ao Executivo de quenda.
Mentres esta actitude de dependencia mantéñase, e tan histriónicos dirixentes no canto de tomar cartas no asunto sigan prestando apoio  ás políticas dun Goberno pechado baixo sete chaves á economía produtiva e ao  apartamento da economía real, a situación non fará máis que agravarse provocando  polas  súas consecuencias, pola excedida presión fiscal e a carencia de financiamento, que un ergueito  porcentaxe de autónomos e Pemes convértanse anticipadamente en cadáveres empresariais, antes inclusive de iniciar a súa andaina emprendedora. 
Non existindo outra alternativa  para pór freo á situación  que  cambiar o actual marco de relación, de tal xeito, que  sexa  o propio Executivo quen se poña ao servizo das empresas que nunca ao revés, e iso, sobre a premisa  que sen a continuidade  empresarial, tanto a  creación de emprego como  a garantía de futuro será pura entelequia.
Mal vai o mundo empresarial mentres a súa cúpula dirixente compita en deslealdade co máis indecente  da clase política, mantendo   do mesmo xeito que esta, idénticas actitudes ante a corrupción, silenciando así, a implicación na mesma  de destacados membros do gremio empresarial que por mala praxe  mercantil  e competencia desleal,  debesen ser suxeito de exclusión; pois ante feitos de tan cuestionable conduta e tan afastados da exemplaridade  non caben complicidades nin encubrimentos, correspondendo  ás  propias institucións afectadas, alzar a voz para á vez de denunciar publicamente o que está a ocorrer  e suxerir as medidas paliativas que corresponda aplicar. 
Vivimos un momento crítico institucional e de liderado, e tal  circunstancia afecta especialmente ás organizacións de representación empresarial que pasan na actualidade polo seu peor dos  momentos,  ao  estar  sumidas nunha crise de representatividade sen parangón, e   todo, pola condición preferente outorgada  ás grandes empresas  en contraste coa desatención  adxudicada  ás  perentorias necesidades de Pemes e autónomos, tendo de engadir a iso para maior complexidade,  a crise  de credibilidade propiciada pola actitude  dos respectivos cadro directivos, máis dedicados a exercer funcións de comparsa  a instancia dos  axitadores  da súa órbita política,  que a cumprir co deber  de atender  as necesidades gremiais e sectoriais  das empresas e profesionais agrupados.
De aí a inminente  necesidade de recompor  a confianza rota  e  restituír a credibilidade perdida,  mediante  a incorporación de nova sabia dirixente,  que desde o afán de servizo e a preocupación polo colectivo, logre  dunha vez por todas darlle un envorco á situación,  facendo  da rexeneración  ética o seu labor, e desde logo, evitando  mesturar  empresarialmente intereses contrapostos.
Atribuírse desde  o foro político competencias  sobre   a  creación de emprego ao tempo de negar todo  protagonismo ao sector empresarial como verdadeiro e único xerador do mesmo, é canto menos un despropósito e unha  insensatez, ademais dun exercicio de autoengano de quen alardean politicamente de ter na redución do paro o seu principal obxectivo, pois tal dinámica pola  súa condición artificiosa converte   a súa política de emprego  nunha ferramenta ineficaz  e infrutuosa, tendo en conta que con tan  incoherente actitude non só non crean emprego, senón que impiden que os  chamados a crealo poidan pór en práctica as medidas oportunas   para levalo a termo.
Pero toda adulteración de comportamento  ten o seu transfondo, e así, aínda cando o sector maioritario   dos  autónomos e as Pemes  manteñen unha actitude crítica  para coas actuais medidas económicas e de emprego do Executivo,  a  alianza de intereses entre o poder  político e a gran  patronal comandada polas empresas do IBEX 35, facilita  que este control e  politización da representación  empresarial neutralice toda disidencia, e sexa a CEOE quen ás ordenes dos poderosos, como elite empresarial e  á marxe  da opinión do  segmento empresarial de menor escala, quen impoña en exclusiva na  súa propio  beneficio as pautas políticas en materia económica e laboral.
É por iso, pola súa función de comparsa, que haxa  poucas cousas máis inútiles e perversas que as asociacións empresariais e sectoriais, pois cando como representantes  dos  principais  promotores  da creación e xeración de emprego debesen tomar partida de tal  condición, os seus mediatizados directivos, lonxe de proceder en recoñecemento de tal particularidade e esixir en consecuencia un trato acorde á mesma, optan por renunciar a toda prerrogativa   e seguir exercendo como correa de transmisión do poder político en detrimento dos intereses do colectivo dos  seus asociados.  
Tal é así, que mentres o goberno continúa acentuando a precariedade  subxugando fiscal e burocráticamente a Pemes e autónomos até  deixalos sen folgos, quen supostamente exercen de representantes  e din defender os seus dereitos deciden  facer caso omiso, virar as costas e seguir rendendo sumisión ao Executivo de quenda.
Mentres esta actitude de dependencia mantéñase, e tan histriónicos dirixentes no canto de tomar cartas no asunto sigan prestando apoio  ás políticas dun Goberno pechado baixo sete chaves á economía produtiva e ao  apartamento da economía real, a situación non fará máis que agravarse provocando  polas  súas consecuencias, pola excedida presión fiscal e a carencia de financiamento, que un ergueito  porcentaxe de autónomos e Pemes convértanse anticipadamente en cadáveres empresariais, antes inclusive de iniciar a súa andaina emprendedora. 
Non existindo outra alternativa  para pór freo á situación  que  cambiar o actual marco de relación, de tal xeito, que  sexa  o propio Executivo quen se poña ao servizo das empresas que nunca ao revés, e iso, sobre a premisa  que sen a continuidade  empresarial, tanto a  creación de emprego como  a garantía de futuro será pura entelequia.
Mal vai o mundo empresarial mentres a súa cúpula dirixente compita en deslealdade co máis indecente  da clase política, mantendo   do mesmo xeito que esta, idénticas actitudes ante a corrupción, silenciando así, a implicación na mesma  de destacados membros do gremio empresarial que por mala praxe  mercantil  e competencia desleal,  debesen ser suxeito de exclusión; pois ante feitos de tan cuestionable conduta e tan afastados da exemplaridade  non caben complicidades nin encubrimentos, correspondendo  ás  propias institucións afectadas, alzar a voz para á vez de denunciar publicamente o que está a ocorrer  e suxerir as medidas paliativas que corresponda aplicar. 
Vivimos un momento crítico institucional e de liderado, e tal  circunstancia afecta especialmente ás organizacións de representación empresarial que pasan na actualidade polo seu peor dos  momentos,  ao  estar  sumidas nunha crise de representatividade sen parangón, e   todo, pola condición preferente outorgada  ás grandes empresas  en contraste coa desatención  adxudicada  ás  perentorias necesidades de Pemes e autónomos, tendo de engadir a iso para maior complexidade,  a crise  de credibilidade propiciada pola actitude  dos respectivos cadro directivos, máis dedicados a exercer funcións de comparsa  a instancia dos  axitadores  da súa órbita política,  que a cumprir co deber  de atender  as necesidades gremiais e sectoriais  das empresas e profesionais agrupados.
De aí a inminente  necesidade de recompor  a confianza rota  e  restituír a credibilidade perdida,  mediante  a incorporación de nova sabia dirixente,  que desde o afán de servizo e a preocupación polo colectivo, logre  dunha vez por todas darlle un envorco á situación,  facendo  da rexeneración  ética o seu labor, e desde logo, evitando  mesturar  empresarialmente intereses contrapostos.