Podemos e viceversa

O obsesivo apego á xerarquía que acompaña o comportamento dunha gran parte do elenco de “illuminatis do vanguardismo” político, é sen dúbida un dos obstáculos que dificulta a cohesión efectiva da esquerda e principal causa da permanente guerra civil desatada no seu seo, que ademais da contraproducente repercusión electoral, para xúbilo da dereita, fai que se prodiguen desagradables escenas de relación entre amplos sectores da súa diversidade militante.
E todo a pesar do revés que supuxo o último trompazo nas urnas que tirou por terra o optimismo das expectativas creadas no contexto dun suposto marco de unidade, que pola súa propia natureza resultou ser un todo ficticio, e iso, como consecuencia de indisciplinas e rebeldías entre faccións rivais, que puxo de manifesto que o verdadeiro motivo dos continuos fracasos en alcanzar a meta prevista foi a falta de compás político, carencia, que facilitou que os chamados a facerse cargo desta encomenda, prestasen maior interese en salvagardar a súa cota de poder e o seu posto na lista electoral que en satisfacer a reivindicación e clamor popular en esixencia social dunha confluencia de esquerdas. 
Pero se tales condutas eran expresión característica da vella política, capitaneada desde a Transición por uns funestos dirixentes, non resulta asumible que agora Podemos como motor alternativo da nova esquerda nada da frustración que produciu a degradada situación do sistema, despois de afianzarse no escenario político mediante a capitalización do voto de protesta e do descontento social, déixese tentar pola hipótese dunha ecuación de gobernabilidade, e proceda en revisión dos seus propios actos desdicindo os postulados que fundamentaron a súa propia xénese. 
Tendo en conta que a consecución da unidade popular, non por necesaria admite ser alcanzada á conta de calquera prezo, e moito menos botando man de concesións involucionistas, pois todo pacto inobservante coa rexeneración democrática mais que facilitar saídas políticas de progreso acentúan a complexidade das problemáticas; especialmente, cando as claves de adhesión veñen precedidas dun marcado signo negativo.
Con todo, a montaxe do ‘quebracabezas’ da unidade ten mais difícil encaixe cando como ocorre en Galicia son os egos os que se fan donos da situación e os que impoñen o pleno dominio, para así, en lugar dunha confluencia en pé de igualdade, sen razón aparente, instruír a absorción forzada con imposición de renuncia expresa a siglas e identidade electoral, resultando así que en lugar de darse un proceso de negociación de igual a igual imponse o criterio unilateral dos representantes da vella política, onde os seus protagonistas atribúense o pleno control con subtracción inducida do protagonismo de adscrición. 
Unha actitude onde brilla pola súa ausencia a xenerosidade e responsabilidade que debese acompañar un proceso de unidade integrador e sen exclusións para dese modo harmonizar a estabilidade no seu seo e evitar con iso a repetición das contraproducentes consecuencias electorais sufridas nos últimos comicios xerais como consecuencia de levar a termo unha confluencia de modo artificioso e á marxe da vontade militante.
É por iso que na actual tesitura cando o clima de inestabilidade e o enfrontamento son a nota dominante no seo da aparente confluencia de en Marea, sen aparcar o actual desapego e rebaixar tensión en aras a lograr un cambio de actitude na complexa relación existente, difícil exponse o obxectivo de construír unha vitoria electoral que facilite o acceso ao Goberno da Xunta, pois a persistencia de desavinzas ao único que nos pode conducir é ao derrotismo e prexudicar con iso as expectativas dun cambio real cara ao progresismo.
Por iso é polo que a integración ás alancadas de Podemos na nova estrutura de en Marea consumado contra o acordo das súas bases, ao coincidir no tempo coa inminencia das eleccións autonómicas, resulte ser unha continxencia que sen diminuír complexidade ao conflito, si pode rebaixar temporalmente tensións discordantes polo mutuo acordo entre as partes en poñer freo ás aspiracións do actual presidente, Alberto Núñez Feijóo, para revalidar o seu mandato.
Ocasión que administrada de forma axeitada en vía a conquistar o obxectivo previsto, atenuará a tensión existente á vez de facilitar a creación de condicións de restitución da unidade perdida e con iso arraigar a confluencia política como aposta estratéxica da esquerda e o seu afianzamento hexemónico en Galicia.
Un primeiro paso cara á estabilidade que ademais da revisión de postulados require unha achega de fraternidade colectiva, ou na súa falta desandar o camiño percorrido.