Fágase a súa vontade

Se certo é que os resultados electorais do 20 D depararon un ascenso significativo das forzas progresistas do país, tamén resulta evidente que foron as mesmas urnas as que deixaron vivo e coleando aos valedores do neoliberalismo a pesar da súa condición promotora na xeración da crise, da desigual repartición da mesma e da súa incapacidade no establecemento de vías de solución. É por iso que todo balance electoral desde a esquerda, a tenor dos resultados, mais que exercicios de autocompracencia esixe diagnosticar contradicións a efectos de despexar a incógnita e localizar o motivo polo que unha gran parte dos directos prexudicados pola situación, no canto de proceder acorde aos feitos inclináronse por revalidar co seu voto aos histrións do neoliberalismo. 
Só poñendo luz a esa contradición lograrase afrontar o desafío de confrontar o neoliberalismo con outras alternativas posibles, para establecer así unha forma de loita coordinada capaz de botar abaixo a súa actual hexemonía, pois o crucial para o seu decaemento pasa por interromper o seu conduto ideolóxico como método de reprobación á nula sustentabilidade das súas medidas de austeridade, que ao non ser solución de nada, de ningún xeito funcionarán como resorte de impulsión do necesario crecemento económico. Por iso é polo que en adecuada interpretación, o neoliberalismo, pola súa incapacidade de resposta ten de ser entendido como o principal obstáculo para poñer remedio a crise, e por tanto, nula confianza debe outorgárselle a quen politicamente exerce función en defensa da súa vixencia e continuidade. 
É por iso que desde unha óptica de esquerdas, neste tempo post - electoral onde os pactos antóllanse determinantes para a conformación de goberno, todo expoñente de neoliberalismo debe ser impedimento para facilitar a gobernabilidade; pois de ningún xeito débese abrir acceso ao poder a quen en detrimento do Estado de Dereito e escamoteo democrático sosteña o rol xogado ata agora polas forzas do mercado, como tampouco, a quen siga outorgando patente de corso a actividades aliñadas cos circuítos do poder corporativo e financeiro. 
Ten de ser así, porque a democracia non pode seguir sendo un territorio hostil para o cidadán, e de non cambiar as cousas seguirá a selo en tanto se manteña o protagonismo dunha utopía tola que como o neoliberalismo é indicativo dunha dirección pero non dun destino, sobre todo cando a clase política exerce a súa empuxe contra o Estado e a favor do o escuro poder dos grupos de influencia.
A pesar dos seus constantes intentos de readaptación, ese neoliberalismo que nunca se completa como proxecto, non deixou de ser a caricatura dun modelo global cuxo arrastre acumula un histórico de tres décadas de fracasos, apócrifamente superados polo respaldo prestado polo segmento mais decadente da clase política, que situada a favor da súa continuidade opúxose a calquera cambio de rumbo e a toda solución alternativa por sustentable que resultase. Tal foi así que levados pola súa tendencia non puxeron reparo algún en instalar a versión mais reaccionaria do neoliberalismo na propia Constitución cuxa posta en práctica deu oficialidade á liquidación do Estado do benestar , e con iso a entrada en escena de recortes sociais de todo tipo, e cancha aberta a unhas políticas de austeridade conducentes a máis recesión e máis paro, é dicir, a antítese das necesidades reais do país. 
Non sendo de estrañar tal actitude na dereita neoliberal representada polo PP, ao poñer de manifesto co seu proceder que a súa única patria é o diñeiro e que os seus amores cotizan no IBEX 35, e se algo falta por evidenciar basta con visualizar para quen gobernan. Por iso é polo que á vista dos resultados do 20-D e desde un postulado progresista, non exista o mínimo argumento nin a mais remota razón a facilitar co resultado alcanzado nas urnas que a formación conservadora poida afrontar a conformación de goberno; pois á vista dos feitos e desde unha posición vangardista a recomendación é xusto a contraria, e pasa, non só por consumar a separación de poderes senón e moi especialmente por desaloxar do Executivo a quen como é o caso fixo abandono das súas funcións por conveniencia de intereses. 
Xa que logo, polo ben do país hase de evitar por todos os medios que o PP volva facerse co Goberno, emprendendo alternativamente unha lexislatura de progreso, e esa aspiración debe converterse en feito porque a situación así o demanda e porque contra o absurdo da lista mais votada débese antepoñer a lexitimidade democrática que outorga a vontade da maioría electoral. 
Un acordo de concorrencia que por efectividade, o seu consenso debe pivotar ao redor da reforma constitucional limitativa do déficit, deixando sen efecto o cambio do artigo 135 como punto de partida que facilite darlle un envorco á situación, máxime cando foron os electores en maioría quen o ordenou e é a democracia quen obriga acatar a súa vontade.