O FUTURO TEN A PALABRA

Se os electores deciden ir ás urnas sen ter que tapar o nariz, é de imaxinar que o bipartidismo en España teña tocado teito, e iso non só pola estendida corrupción que salpica aos dous grupos políticos do “club dos infectos”, senón tamén, polo incumprimento continuado de ambas as dúas organizacións coas expectativas dos seus votantes, tendo de engadir igualmente a insolvencia executiva dos seus gobernos de alternancia; conxunto de aspectos determinantes da crise sistémica na que está sumida a maioría política do país e por derivación as institucións da súa dirección.
É máis que notorio que os membros deste referente de dualidade política gastan as súas enerxías en cuestións de escasa importancia pública, fuxindo de afrontar os asuntos relevantes ou no seu defecto convertendo as alternativas en conflitos, e mentres tanto entréganse á promoción de banalidades e ao absurdo exercicio de confundir a vaidade coa autoestima.
Todo un problema de fondo que irremediablemente polas súas características, sitúa ao país nun estado de bancarrota política, nunha  quebra onde o poder de goberno claudica ante uns poderes fácticos, financeiros e económicos, plasmando a evidencia que España foi entregada á voracidade dos especuladores, coa agravante que mentres isto acontece vemos os nosos representantes submisos ante o imperativo dos mercados, transixindo abertamente como se está a danar a soberanía do Estado e como se violenta a vontade democrática dos cidadáns, , asumindo con toda normalidade, como se consolida o aumento da degradación e as desigualdades sociais..
Drama que agrávase 20 meses atrás en coincidencia co triunfo electoral dun “rexistrador taciturno”, que tras o seu neoliberalismo de deseño, decidiu outorgar máis cota de poder aos mercados en detrimento do dereito cidadán, destinando todo o que o Estado aforra en recortes sociais a satisfacer unha débeda pública desbocada; decisión contextualizada no marco dunha política de radical austeridade que máis que unha solución de futuro afundiunos na crise de forma irremediable, de aí o noso cambio de posición, mostrando unha desvalorizada situación no contexto internacional, onde a marca España pasou de ostentar o cuarto posto na economía da zona euro, despois de Alemaña, Francia e Italia, ata nosa actual posición na peor das encrucilladas.          
Nesta alteración, os testemuños de irracionalidade non se fixeron esperar e as incongruencias prodigáronse por todas as partes tomando protagonismo de actualidade, e así, mentres o presidente Rajoy alardeaba de resultados destacando a tendencia positiva das súas políticas na creación de emprego, ao unísono, dunha parte Chistine Legarde directora do Fondo Monetario Internacional (FMI), e doutra Olli Rehn vicepresidente da Comisión Europea (CE), chafaban a mensaxe propagandística do Presidente, a través dunha iniciativa sobre a potenciación do mercado laboral, consistente, en rebaixar os soldos o 10% a cambio do cal as empresas se comprometeran a forxar emprego.
Esta formulación ademais dunha imposición de xerarquía, non deixa de ser un ofrecemento envelenado, unha nova argucia dos mercados financeiros, cuxa única finalidade non é outra, que garantirse o cobramento urxente dunha débeda publica especulativa, próxima ao billón de euros e os seus respectivos intereses, sen risco a detraccións que supoñería o establecemento de iniciativas evolutivas e políticas activas de emprego; pero o que tamén despréndese do propósito de ambas as dúas institucións, é o fracaso das políticas do neoliberalismo austericida, apadriñadas polo oficialismo bipartidista, que pola súa cerrazón ao crecemento, ademais de impedir o saneamento das contas públicas fan que se afunda a economía e o emprego.  
Polo tanto, non é tempo de panos quentes, agora a corrección de erros sistémicos obriga asumir as súas causas promotoras, admitindo a desconexión do mundo político coa sociedade, ao igual que o entreguismo do bipartidismo ante a presión especulativa dos mercados financeiros, e dende esa realidade, afrontar a transformación necesaria cara a un novo sistema institucional onde non caiban oportunismos nin demagoxias populistas dos que manexan os fíos pro domo sua e dos seus directores monetarios. Un cambio, no bo sentido de rescatar a democracia para inverter os termos de funcionamento, e dende a nova orde, dunha vez por sempre poñer a política a servizo protagonista dos cidadáns.
Para alcanzar este obxectivo é imprescindible que a sociedade como colectivo se desprenda de indolencia e decida tomar compromiso polo seu futuro, aceptando ser parte activa da confrontación histórica, e convencerse que da súa implicación depende a derrota dun bipartidismo cómplice, finalidade crave para combater sen escudo os que despois de xerar a crise fixeron desta o seu máis perfecto negocio a custa de sumir ao conxunto da sociedade na miseria colectiva.