Ao PSOE neoliberal, mellor non

Visto o debate de investidura, quen teña en mente abrir paso a un novo tempo político desde a esquerda, ten de asumir que tal labor é de imposible consecución en tanto o PSOE leve a voz cantante de tal iniciativa, pois aínda resultando o menos malo dos dous partidos hexemónicos que alternaron no poder desde 1982, en ningún momento actuou en liña de crebar a estrutura e a cultura institucional herdada do franquismo; máis ben ao contrario, optou non só por manter a súa prórroga senón que introduciu á vez no ADN do partido o mais radical neolibarismo. 
Tal é así, que despois de ostentar durante vinte anos funciones de goberno, a pesar do suposto carácter socialista, non só demostrou non ter coraxe para amansar ao capitalismo, senón que medorento da súa xerarquía someteuse en todo momento aos ditados dos mercados e demais poderes financeiros, sen reparar o mais mínimo no prexuízo repercutido da súa actitude cara aos intereses de quen supostamente representaban. 
Enrevesado proceder cuxo último referente foi a reforma exprés da Constitución, que levada a termo ás costas da cidadanía puxo de manifesto que de ningún xeito o PSOE sirve para canalizar as aspiracións da esquerda e agora menos que nunca, sen que haxa rexeneración posible distinta á súa reconstitución desde outras coordenadas.
Posibilidade de emenda que antóllase cada día mais difícil de alcanzar á vista da súa reafirmación na traxectoria mantida nos últimos anos sobre temas fundamentais que a teor do prexuízo repercutido no interese xeral e a deríva da súa actual dirección no que a alianzas de gobernabilidade refírese, desaconsella para todos os efectos valerse dese partido para ningún obxectivo de esquerdas. 
Pois polo seu facer político perdeu toda credibilidade ata o extremo de deixar de crer en si mesmo, unha controvertida situación que pon de manifesto que o feito militante de ningún xeito adxudica etiqueta socialista, por iso é polo que aínda que pretendan facernos crer que si o son, a súa política económica en favor da oligarquía financeira e empresarial é indicativa que o seu teórico progresismo quedou supeditado á lóxica neoliberal por mais discursos de aparencia que veñan utilizar coa finalidade de seducir ao electorado. Argumento sobrado para afirmar que polo seu proceder, a tempo presente o PSOE deixou de ser o referente da esquerda.
É mais que evidente que por gradual deterioración o modelo que dominou a escena política desde1977 conduciu ao país a una depreciación institucional sen precedentes, sen que tal circunstancia fixera reformular aos directos responsables do desastre un cambio de rumbo no seu facer político como pon de relevo a teimuda actitude do PSOE, que en tarefa de formación de goberno mais que retomar o seu ideario e optar por cambiar as regras de xogo, aposta pola continuidade que representa seguir aplicando como solución as políticas causantes de tan anómala situación, co agravante engadido que presupón a súa renuncia á conformación de toda alternativa de progreso, unha decisión que por se mesma acaba por frustrar a unidade da esquerda, e pechar baixo sete chaves toda probabilidade á conformación dun goberno para o cambio.
Xa que logo, quen desde a esquerda queira dar pasos en positivo cara a un novo tempo político, máis aló de deixarse levar por artificios mediáticos e versións adulteradas, ten de saber de antemán que o PSOE é alleo a ese ámbito de significación ideolóxica, pois á hora da verdade a súa práctica política é reflexo do fundamentalismo neoliberal e de acatamento ao mandato dos mercados, formulacións diametralmente opostas aos postulados pola esquerda real e progresista, mais proclive a implementar un cambio de modelo que salvagardando o marco de liberdades propicie maiores cotas de prosperidade desde dinámicas de crecemento, e sempre, tendo presente o cumprimento do mandato electoral. 
Por iso agora mais que nunca, por dignidade democrática as verdadeiras forzas de esquerda nun exercicio de responsabilidade deben limar asperezas para unha vez alcanzada a confluencia traballar polo cambio político, sobre a premisa de gardar respecto á vontade dos electores. Pois nunha democracia que se prece a función política non pode desempeñarse relegando a un segundo plano á cidadanía na toma de decisións, e moito menos, burlando a soberanía popular conferindo exclusiva facultade de arbitraxe a quen teña atribuída a condición de militante, e iso ten de ser así , para poder corrixir a actual deriva e impedir desde a maioría progresista a investidura de quen a través de subterfuxios e cambalaches tenta converter o neoliberalismo no seu programa de goberno. 
Con todo, tal obxectivo será de imposible consecución en tanto a madurez política non se faga dona da situación, e mentres os nove millóns de votos que capitaliza a esquerda real no seu conxunto, sigan malgastándose na absurda dispersión de diferentes candidaturas.
 

Ao PSOE neoliberal, mellor non

Te puede interesar