Nepotismo vomitivo

A condición de cargo público vai acompañado dun réxime xurídico especial, que agrupa un conxunto de dereitos e deberes relacionados con tal categoría e que son inherentes da representación política que se ostenta. 
Unha natureza instrumental que lles vén conferida aos cargos electos de forma regulamentada para poder exercer as súas funcións sen ver prexudicados os seus dereitos inxénitos. Prerrogativas que en aspectos de carácter laboral inclúe a conservación e mantemento do seu posto de traballo ademais de permisos para o desempeño da actividade
Pero eses dereitos políticos e garantías que en regrada aplicación son o motor da democracia, adoitan verse perturbados cando o propio beneficiario tenta estender a súa utilización ao ámbito da súa contorna política, e conferir idénticas dispensas a quen por vinculación partidista que non por mérito, mais alá do dereito de igualdade de oportunidades, pasan a desempeñar cargo de confianza na administración pública mediante prácticas de nepotismo, a pesar que dito proceder choca coa moralidade e está directamente emparentado coa corrupción Curiosamente esa conduta, aínda sendo infame, non pense ninguén que cultivará censura desde as filas dos seus opositores políticos; todo o contrario, o que pode ocorrer é que atope competencia, por canto, este tipo de relación clientelar propiciando o nomeamento de familiares, afíns ou achegados, resulta ser unha fórmula de reproducir o poder político, que aínda trastornando o principio de igualdade, á marxe de contadas excepcións , é abrazada sen reparo pola gran maioría dos representantes institucionais. Na administración do poder, os feitos delatan, que a alternancia política non é unha oportunidade para o cambio, senón a apropiada ocasión para consolidar a permuta de intereses, e iso é tal cal , por mais que se tenten despistar as evidencias asimétricas tras un hipotético modelo de perfección , e así, mentres a clase dirixente desde o seu poder omnímodo se arroga un status de máximos, ao país móvenselle as tellas, motivando pingueiras democráticas, gretas de igualdade e fisuras de enteireza.
Resultando por iso un total anacronismo estar dirixidos politicamente polos reprodutores do nepotismo, por quen sen ter empresa non reparan en absurdas promesas de crear un emprego que nunca chega , a par de favorecer aos seus acólitos facendo da Administración Pública a súa factoría de enchufismo e colocación, onde á marxe de connotacións políticas está prohibido o acceso ao común dos cidadáns.
Este permanente e estendido conflito de intereses entre o persoal e o xeral, sitúa ao nepotismo nunha forma de corrupción política, que cos seus desatinos e adulteración da praxe democrática, a pasos axigantados, converteu a función política nun turbio exercicio, que diminúe a confianza do cidadán e en consecuencia pon en serio perigo a estabilidade do sistema, pois cando os labores do facer público son utilizados en proveito propio, sobra dicir que con tal proceder é imposible harmonizar políticas en beneficio dos gobernados.
O nepotismo é en se mesmo un comportamento antidemocrático que mais alá de ser freado na súa tendencia co paso do tempo incrementou o seu alcance invasor, e iso como consecuencia do artificialismo da tan pregoada Transición que nos converteu nun país formalmente democrático pero mantendo prácticas que rexeitaría calquera democracia da nosa contorna. pois en realidade o que aquí ocorreu foi que os dirixentes da ditadura investidos de lexitimidade polos acontecementos mantiveron invariable os seus comportamentos de outrora, e dicir, seguiron actuando cos mesmos canons que na ditadura
Por tanto o actual estado de degradación xeneralizada, é consecuencia do golpe de efecto imposto á cidadanía desde as filas do antigo réxime mediante o artificialismo dunha Constitución sen liberdade constituínte, onde en realidade tan só cambiaron as persoas, pero para nada a ética de comportamento. Tal é así que na actualidade, os feitos veñen demostrar que o proceder da nova representación política non difire no substancial da perversa actitude dos seus predecesores, chegando ao extremo de facer caso omiso da vontade popular, e das mais esenciais aspiracións dos administrados.
Todo indica por tanto, que converteron as institucións en confortables pesebres para compracer as súas apetencias políticas, devandito sexa no seu máis amplo sentido da acepción; así o testifican os corenta anos transcorridos desde a posta en escena do Réxime do 78, as catro décadas de indecente manexo institucional e imparable degradación de España, que ademais de deixar sen pulso á democracia, fixeron que a corrupción, o latrocinio, o nepotismo, o malgasto e a incompetencia convertéronse en catálogo da actividade pública, e por tanto no noso referente identitario. O dilema está servido, e será a enteireza e a honestidade dos socios do actual Goberno quen á hora da verdade teña a última palabra.