Se falasen as paredes

Non hai cousa encuberta que cedo ou tarde non se saiba. Sentenza do refraneiro popular elevada á categoría de fórmula matemática que nos chega desde o ámbito británico como aviso para os tratantes da política institucional que son puro fervello á procura de artellar unha ecuación que dea coa maneira de sacar adiante un novo goberno para o Estado. É tempo de xuntanzas furtivas, de mensaxes trampa emitidos para facer que se mire cara outro lado mentres tanto se producen encontros interesados; eses que fan en restaurantes onde serven comida en espazos reservados. Negocios políticos en clave con código pechado a xeito dun iceberg do que só será visíbel un anaco pequeno. Conversas, discusións e acordos que levarán unha parte secreta, confidencial ou privada para alén da proclama solemne que atinxirá ás bondades dun pacto proclamado coma sacrificio feito a favor do interese xeral. Repetirase, máis unha vez, o procedemento de manual utilizado desde tempo inmemorial para casos semellantes. Nada novo, incluída a parte agochada. Porén, a ciencia que nos chega desde o mundo universitario saxón sentenza o tempo límite no que será revelado esa parte enigmática do trato pechado polos distinguidos comensais chamados a configurar o pacto de gobernación. Non haberá que laiarse de “se falaran as paredes, non habería segredo que non se soubese”. Certamente, con este singular xeito de cálculo matemático, o dito popular a conto sabe que “quen se fía do segredo das paredes, sae vendido moitas veces”; porqué “o que pensa que as paredes calan, ben enganado anda”.
Velaí o achado dun modelo de probabilidade, contado polo investigador de Oxford que vén de publicar un estudio sobre a viabilidade da certeza a respecto de certas intrigas, operacións encubertas ou segredos oficiais que deron pé a construír verdades alternativas no imaxinario da xente. Di, o divulgador científico inglés, que o tempo en revelarse un segredo é inversamente proporcional á xente que sabe del. Mesmo cuantifica enigmas estendidos, caso da suposta existencia dunha cura do cancro que as farmacéutica ocultasen. Tardaría tres anos en saberse.
A botella ao mar que lanzou, fai dezaseis anos, un mariñeiro galego nas illas Malvinas agora arribada á de Tristán da Cuña tardou infinitamente máis do que durará a confidencia dos mediadores na futura coalición de goberno porqué “na boca do lareta non hai cousa secreta”. Nin soterrada, xa que “por moito que demo cave, todo se lle sabe”.