Para afrontar politicamente  funcións de goberno, ademais de ter disposición  é preciso saber facelo, por iso é polo que  despois de  pasar revista á realidade  política, non caiba outra que afirmar que os gobernos habidos desde a Transición, nin estiveron á altura das circunstancias como tampouco demostraron suficiencia  executiva para conducir ao país acorde ás necesidades da súa cidadanía.
Pero  tal circunstancia a ninguén debe estrañar, pois desde o primeiro momento  o   bipartidismo  xurdido do réxime do 78, lonxe de defender a vontade popular como insignia, cinguiuse a cumprir o guión establecido polas elites franquistas, que en realidade seguen sendo os auténticos mandatarios do país, acorde a unha blindaxe de xerarquía que descapitaliza a función do propio Parlamento pola nula  cota de poder que por vinculo de dependencia arrastran os partidos do oficialismo jnstituido, facendo por iso que o PP e PSOE como directos implicados ademais de non ser a solución de nada , profunden no seu declive.  
É por iso que en España, o Estado de Dereito como consecuencia  da  súa propia xénese, á marxe dunha referencia testemuñal, non sexa o marco de convivencia apropiado, sendo por iso é polo que a única solución  para quen aspira a un  cambio emancipador,  pasa  obrigatoriamente por secundar electoralmente alternativas políticas de novo cuño, comprometidas  a poñer en marcha  unha revolución democrática de longo alcance, que cancelando toda connotación orgánica co antigo réxime  promova  alternativamente  un proceso constituínte co que  exorcizar a decadente  vida política,  para así conducirnos á lexitimación  dun modelo de relación  harmónica, por ser  esta a forma mais axeitada  de satisfacer os dereitos democráticos  e restituír a ilusión a unha cidadanía  que perdeu toda confianza no sistema.
E mentres tal circunstancia non se corrixa, o noso, seguirá sendo  un réxime oligárquico, que coa blindaxe das institucións do Estado e a cobertura dunhas regras de xogo preestablecidas, non permitirá de ningún xeito a supresión ou cuestionamento das contrapartidas e  privilexios das que gozan os poderosos, nin posibilidade sequera de propoñer algo mellor ou distinto, pois a Transición por mais valoración modélica que atribúaselle, o certo é, que en gran medida  os déficit do actual sistema político obedecen en exclusiva ao carácter  pactado e continuista do propio proceso, tendo en conta que o mesmo limitouse a un acordo de intereses   entre elites, consumado ás costas dapoboación que paradoxalmente foi revestido con rango de democracia.  
Só establecendo como obxectivo a loita  pola ruptura co réxime do 78 e a supresión das súas  políticas de austeridade, estarase no camiño apropiado para a apertura dunha etapa de loita polo cambio social  co obxectivo de darlle un envorco ás  cousas de forma efectiva; pero o éxito de tal finalidade ten de levar  parello a derrota electoral do bipartidismo que alberga instrumentalmente a continuidade do sistema,  como ferramenta da clase dominante  para garantir a súa primacía. 
Bipartidismo que na súa función de axitador da crise e das políticas de austeridade, na  súa conxunción entre economía e política, é directo responsable de intensificar  o desasosego social, que por desgaste político e presión dos seus opoñentes, por primeira vez tras catro décadas, dá mostras de esgotamento, ou polo menos, de estar en situación especialmente  vulnerable.
Por iso é polo que nesta contenda política resulte unha esixencia de primeira orde articular un proceso constituínte como mecanismo de profundización na reforma da vida política, que ata agora non fixo mais que empezar  e cuxa continuidade é unha esixencia de responsabilidade para darlle ao país o cambio que a situación require, estando nas nosas  mans a  facultade  de afrontalo, ou  na súa falta a renuncia para facelo, deixando vía libre ás elites financeiras.  
Decisión que da nosa madurez depende, sabendo que nos xogamos todo nas próximas eleccións constituíntes.
É por iso que chegado o momento crucial do 20 D,  toca tomar razón do que está en xogo nesta cita para aproveitar responsablemente  a celebración dos comicios e proceder electoralmente en consecuencia; e sendo radicalmente  realistas tomar partida electoral, para unha vez asumido o feito da  ruptura  simbólica do réxime, impedir co noso voto  a restauración do sistema; pois de non  manter activo este obxectivo, será imposible reverter a dereitización da función  política, e frear  a recuperación do bipartidismo, posibilitando con iso que  de novo o PP e PSOE sigan a ser  os dous partidos maioritarios de todo o espectro político español, situación que traería de seu graves consecuencias  e mesmo a radicalización do neoliberalismo austericida.
Reflexivamente non debemos  votar a quen nos engana,  tan só habemos de depositar a confianza  en xente  que tampouco o faga, en persoas honradas, que sigan batallantes por cambiar as cousas mesmo  o día despois das eleccións.