Isidoro sen vestimenta de pana

Tráxicas consecuencias para a orde constitucional e a democracia está a causar o golpe de estado que ven sacudir os cimentos do PSOE, unha manobra de desestabilización levada a termo polas forzas de choque do sector máis reaccionario do partido da rosa, as ordes do todo poderoso Felipe González como xeral xefe da asonada, que a pesar de non ostentar cargo executivo de tipo algún no aparello do partido, ninguén puxo freo aos seus excesos nin á súa clandestina intromisión, como aos constantes cuestionamentos dos órganos de dirección, e tampouco, ás súas repugnantes prácticas de xogo sucio e á función de infiltrado da oligarquía no seo da organización socialista.
Alzamento levado a cabo non para corrixir a precariedade dos mais desfavorecidos como determina o credo socialista, senón coa única finalidade de impedir custe o que custe a constitución dun goberno de progreso alternativo ao PP, para facilitar así a continuidade das políticas de corte neoliberal e acadr con iso o seu verdadeiro obxectivo, que non é outro, que garantir a continuidade ás dinámicas de austeridade como norma e regra política.
De todos os xeitos a presente actitude do Isidoro doutros tempos para nada debe xerar sorpresa na cidadanía, pois sabido é que a súa volubilidad e cambios de rumbo balizan a súa traxectoria política, como vén indicar o xiro ideolóxico cando sendo Secretario Xeral impuxo ao PSOE tras a celebración da súa XXVIII Congreso, onde se encargou de desterrar o marxismo da súa ideoloxía e configurar en suplencia un partido de esquerda moderada.
Sen obviar o seu discurso cambiante sobre a OTAN, que pasou dunha radical negativa ao ingreso na alianza militar occidental a promover da noite para a mañá a convocatoria dun referendo onde se situou como defensor a ultranzas do voto afirmativo á permanencia.
Decisións que en ningún caso atendían a formulacións ou inquietudes da militancia socialista, nin formaban parte das demandas características dunha formación de esquerdas; senón que xusto como agora ocorre, ao tratarse de asuntos de difícil defensa e espiñenta xustificación desde unha percepción xeral, resulta obvio que a súa autoría intelectual lonxe de buscarse no ámbito do progresismo político, haxa de sondarse na contorna da oligarquía que resultan ser os que de verdade ordenan e mandan.
E así seguirá sendo mentres personaxes como Felipe González exento do mais elemental código ético, no canto de facer da política un oficio de decencia, sitúanse favorecendo a indisciplina e proliferación de noxentas prácticas. Se a iso sumamos o estalido de infinidade de casos de corrupción destapados no transcurso do seu desempeño da Presidencia do Goberno, e engadimos a iso o abominable escándalo dos GAL que en sen mesmo consistiu en aplicar o terrorismo de Estado con asumida complicidade nunha guerra sucia sen precedentes, un crime contra as garantías constitucionais e o dereito internacional, determinante da escasa catadura moral de quen a pesar do seu fatal desenlace non reparou o mais mínimo en tentar xustificar o indefendible manifestando para o efecto que a democracia se defendía tamén nos sumidoiros e nos desaugadoiros.
Deleznables testemuños que valeiros de rigor bótanlle abaixo a prefabricada aureola de gran estadista que artificiosamente adxudicáronlle o sequito dos favorecidos, poñendo ao descuberto a súa verdadeira identidade que lle sitúa en equivalencia como a maior fraude da Transición, pois nula fiabilidade debe merecer quen demostrou non ter máis ideoloxía que a do seu propio ego e dos seus intereses.
Tendo de engadir a iso como acento de maior detracción da súa deostada integridade, o nexo sostido con a corrupción legal institucionalizada en formato de “portas xiratorias”, que sumado á desmedida obsesión pola acumulación de riqueza, fan que a súa proceder político sexa un todo cuestionable, para converterse nun personaxe sinistro, nun individuo sen valores adicado ao exclusivo servizo da oligarquía e do gran capital.
Resultando inaudito por iso que un personaxe en permanente conspiración como Felipe González, aduza a estas alturas como argumentario á súa desabrida intromisión a anecdótica xustificación de sentirse enganado persoalmente polo Secretario a Xeneral.
Cando o certo foi que a acción de acoso e derriba estaba anticipadamente planificada coa idea de forzar a súa dimisión e abortar con iso todo intento da constitución dun goberno de progreso, para así, satisfacer unha vez mais intereses extra políticos outorgando a gobernabilidade ao PP.
Con todo o inesperado fracaso en primeiro intento deste “estadista” e os seus acólitos evidenciou que de nada lles valeu contar para a ocasión co apoio das elites económicas, mais ben ao revés, pois o destape da súa relación de alianza desatou o efecto oposto nas bases socialista que frustradas diante os feitos ameaza con reverter a orientación das dimisións como a consumación dun cisma que converterá ao PSOE nunha ferramenta inservible.