Ferrolterra: mentira ruín

A proposta mixta sobre o AVE e demais infraestruturas galaicas que en simulada defensa do interese xeral referendaron o pasado mércores no pleno da Cámara Alta os senadores do PP e o PSOE, non pasa de ser unha parodia, outro simulacro de aparente preocupación coa que seducir á cidadanía, desde o punto e hora que no implícito da devandita moción a totalidade dos asuntos a debate foron compromisos xa asumidos con anterioridade polo Goberno, de aí, a nula eficacia da iniciativa e o inútil da súa tramitación, non sendo de recibo en calquera caso, que os responsables da alteración de prazos e condicións da construción dunha rede de Alta Velocidade que xa debese estar acabada con anterioridade, tenten camuflar os seus incumprimentos, postulándose agora como resoltos defensores da súa axilización. 
O que si debesen explicar os promotores desta reiteración parlamentaria aos residentes do hinterland de Ferrolterra, é a causa que motivou que do texto da súa proposta sobre o “modelo global de infraestruturas de Galicia”, caese, a inclusión inicial de melloramento da liña ferroviaria Ferrol-A Coruña, unha exclusión arbitraria que ademais de motivar o rexeitamento de Podemos, vén demostrar unha vez máis, que para as formacións que conformaron a longa singradura bipartidista, as prioridades infraestructurais que demanda o ámbito xeográfico da Galicia setentrional, simplemente, nin contan nin existen.
Así revela o comprometido proceder duns políticos de pesebre, que ao tempo de dedicar a súa función parlamentaria a repetir acordos xa tomados, non reparan en borrar da súa axenda de prioridades a situación de disfuncionalidade dunha rede ferroviaria de proximidade, que como ocorre con a liña Ferrol-A Coruña, os seus 69 quilómetros de obsoleto e inapropiado itinerario, fan que os usuarios do servizo teñan de empregar ata hora e media do seu tempo na viaxe. Unha conduta de renuncia a dispoñer de liñas adaptadas á velocidade, que pon de manifesto a negativa posición de ambas as formacións políticascara a un modelo de transporte ferroviario máis sustentable, pechando así toda posibilidade á súa conversión efectiva en liña de proximidades, e iso é así de evidente, por máis que na súa dinámica de dobre xogo os seus pupilos nas corporacións locais dos concellos da contorna maniféstense en sentido oposto. 
É por iso, que por máis utilización que fagan das mass media para disfrazar con titulares a realidade, este novo feito de marxinación, é unha evidencia máis da falta de sensibilidade e manifesta despreocupación pola comarca de Ferrolterra de socialistas e populares, unha nova actitude de deixamento que vén acentuar a súa situación periférica, ao descapitalizar aínda máis as prestacións do seu ámbito espacial, e con iso, a reafirmación da súa condición terminal, unha problemática engadida que non fai máis que empeorar a xa moi complexa situación que representa o feito de afectar a un marco xeográfico comunicado territorialmente por unha prestación infraestructural de fin de traxecto, e por tanto, exenta de continuidade. 
Un novo capítulo de indolencia, por parte, dos membros das mesma siglas políticas que se mantiveron pasivos e ausentes cando disfrazada de reconversión desmantelábase o sector naval, referente esencial do noso tecido produtivo; os mesmos, que transformaron os seus ensaios de reindustrialización no máis negativo referente estatístico de todo o Estado, como poñen de relevo os adversos índices que arroxa a unidade comarcal no aspecto migratorio, demográfico e de emprego, e que por contraproducentes sitúannos de xeito irreversíbel no furgón de cola do país.
Pero se a iso engadimos a súa actitude de capitulación cando a comarca tivo a oportunidade de mudar a súa condición periférica e converterse mediante o nexo de unión entre a AP - 9 e o Corredor Litoral do a Transcantábrica, en área emisora e receptora dos tráficos entre o Eixo Atlántico e Europa, e por tanto, en enclave estratéxico e de privilexiada condición de emprazamento que exercería como acicate do seu relanzamento económico. E sabendo que a pesar da sobrada racionalidade territorial da formulación, aquela interconexión para a zona, quedou abortada pola actitude de gregarismo político mantido polos mesmos grupos que agora no Senado tratan de paliar os permanentes problemas de visibilidade na (A-8), a “autovía da néboa”, ese espantallo infraestructural de nula utilidade que sen máis argumento que satisfacer ao “capo” de Vilalba. afundiu definitivamente o futuro da comarca de Ferrol e o das súas xentes.
Nula confianza por tanto, deben depositar as xentes destas latitudes en quen durante tres longas décadas non só demostraron ser incapaces de achegar solucións aos problemas que eles mesmos crearon, senón que ademais na súa desidia, seguen mantendo a indefinición sobre necesidades infraestructurais decisivas no ámbito do sector naval, como resulta ser a construción dun novo dique seco co que poder ampliar a actividade de reparacións a novas unidades de frota, e acceder así, a un mercado do que actualmente se esta excluído. Do mesmo xeito que afrontar a necesaria corrección da excedida afección de servidume da Rolda Oeste no estaleiro de Fene, que por necesidade da factoría debe ser emendada acorde a formulacións integradoras e de maior coherencia territorial. Sen que ante tal desatino caiba o cinismo de tentar repercutir a Podemos os resultados da súa propia ineptitude