Claves para o sorpasso

En política as cousas non son brancas ou negras por máis que así nolo queiran facer ver, pois en boa praxe o seu desempeño é variado e mesmo multicolor, salvo cando como é o caso, o mal funcionamento da democracia causa a máis común das patoloxías, cuxa consecuencia levada a termos oftalmolóxicos tradúcese na aparición dun daltonismo conxénito que só posibilita detectar a cor do diñeiro e anula toda visión lateral. 
Impedindo así a percepción dos danos colaterais ocasionados coas súas lesivas prácticas políticas ao inxente colectivo das súas vítimas; factor causante de tan predominante bicolor, dese branco e negro que extensivamente e para mal de moitos tomou rango de normalidade ante a degradante función desempeñada na súa alternancia polos membros do bipartidismo como consecuencia da unánime defensa do credo neoliberal, evidenciando con iso  que aos membros de ambos os partidos (PSOE e PP) como ao novo adscrito C’s, non pode outorgárselles marxe algún de confianza para o desempeño do servizo público en razón á súa probada apatía cara ao interese xeral.
Circunstancia que debe ser tida moi en conta  á hora de tomar  posición nas próximas eleccións xerais, por quen aposta decididamente por consumar un cambio político de nova orde, máxime, a sabendas que tanto as elites como os medios neoliberais dedicarán todo o seu empeño en evitar que isto aconteza. Non regateando o mínimo esforzo en influír e condicionar a axenda dos seus subordinados políticos do bipartidismo ou de novo cuño, para restrinxir tal posibilidade, como xa tentaron sen moito éxito coa conformación do goberno da errada lexislatura que pola súa intromisión tivemos que deixar atrás e vernos obrigados á repetición de novos comicios.
Porque, na súa esencia a verdadeira finalidade do neoliberalismo coa súa órbita de satélites, pasa por consumar a perda de dereitos políticos e sociais e situar a unha elite económica no centro da política, pois non en balde o neoliberalismo na súa versión orixinal, é de feito, o capitalismo sen miramentos, e por tanto, o principal inimigo da democracia participativa.
Esta condición de primacía e control non é nada novo, senón a continuidade do consenso bipartidista que caracterizou o facer político dos últimos corenta anos e cuxas consecuencias por negativas, ademais de precipitar a economía ao abismo elevou a corrupción e o capitalismo salvaxe a rango de protagonismo, ao tempo de afundir á cidadanía nun maremágnum de austeridade, cuxa principal consecuencia acentuou o agravamento da situación económica e elevou os índices de desemprego ata o extremo de alcanzar rexistros insólitos. 
Un conxunto de trazos que veñen confirmar  que  a inestabilidade e a incerteza serán o signo característico dos tempos que veñen como prezo a abonar para lograr como único obxectivo o cumprimento do supremo equilibrio das contas públicas, sempre que un envorco electoral non nos reconduza á sensatez das políticas de crecemento e emprego.
Nese sentido as eleccións que veñen non poden ser outros comicios máis, pois  despois do fracaso vivido na odisea da fugaz lexislatura, votar, si debe servir para poñer límite á continuidade do inservible, sendo recomendable para o efecto que  previo contacto coas urnas, os electores nun exercicio de reflexión precisen o sentido do seu voto e asuman por convencemento que o neoliberalismo máis que a pedra filosofal que todo o arranxa, é o narcótico da resignación, o estupefaciente que nos fai esquecer que os paladines desa tese nunca reparten cando gañan e sempre recortan para non perder, sendo que por iso tal doutrina máis que o remedio que a situación precisa sexa na súa propia contradición a solución da entelequia.
Pero non teñen de ser unicamente os electores os que tomen conciencia de como proceder ante os novos comicios, senón que en maior medida deben facelo tamén as organizacións políticas con marchamo progresista, que comprometidas en darlle un cambio á situación teñen de reaccionar unanimemente, e poñéndose de acordo, obstaculizar as manobras maquinadas  desde  a oligarquía económica no seu empeño  de manter como orde social, a precariedade sistémica e a crise permanente, facendo da consolidación do neoliberalismo o seu credo ideolóxico e modelo de vida. 
Aberración política que converte a singularidade desta democracia de baixo nivel nun instrumento de dominación ao servizo dunha regulación social absolutista e heteroxénea, que suscita novas formas de autoritarismo, e que por tanto esixe a debida resposta, que necesariamente pasa por cumprir coa responsabilidade moral e política de poñernos de acordo sobre a premisa de establecer un  programa de mínimos, e a partir da concorrencia, consumar a súa implantación mediante a conformación de espazos de Unidade Popular, desde onde, ademais de combater a consolidación do neoliberalismo, acadar a través do consenso unha candidatura de síntese coa que concorrer ás novas eleccións xerais.  E todo en liña co acordo establecido entre EU e Podemos, que conta con todas as tinguiduras de converterse electoralmente nun verdadeiro sorpasso e na alternativa do cambio.