PEIDEIRO

 Hai moitos anos percorría eu en auto-stop (os portugueses din “ dar boleia”, cando acollen no seu vehículo a un aspirante a viaxar de válvula) a Toscana, na compaña de outro elemento galego e universitario. Na saída de Lucca, onde fora “principesa” Letizia, a irmá de Napoleón, que ese si que procuraba bos chopes aos familiares, subiramos a un Lancia, tripulado por un nacho que ía acompañado de “donna” (se “mobile” iso xa non o sei). Detrás, no medio, con cara de poucos amigos, un “boxer” que se chamaba, se non recordo mal, Rocco.

Como o can non se movía, alá que quedou na metade da traseira do coche, meu compañeiro e eu ás beiras del. O carro ía dirección Siena, e nós tan ricamente, a falar no noso italiano macarrónico das marabillas toscanas. Xa saben: mosteiros, casonas, cipreses, oliveiras, carricantas, ¡calor! (pois isto era, lástima fora, en verán).

De súpeto, fose polo movemento do vehículo ou polos hidratos de carbono que en forma de pasta eran a nosa monográfica alimentación, un de nós, dos de atrás, digo, quen non o recordo, ceibou sonoro e cheirón peido seguido dun silencio moi, moi magoante. Eu, lembrando que os “boxers” levan fama de moi peideiros, boteille a culpa a Rocco, dormido como un pelou-ro, por certo. Ah, mais a dona, o coche parado, mentres acenaba cun dedo xusticieiro convidándonos a saír do Lancia, berraba: “¡Il cane, no, il cane, no, voi!” (“¡O can, non, o can, non, vosoutros!”). E máis nada.