Correron ríos de tinta sobre os resultados do 20D e especialmente no relativo aos acordos de gobernabilidade que poderían deparar, pero ao final contra as máis posibilistas elucubracións de aritmética electoral apuntando a compartimentación política en bloques de afinidade, tal probabilidade parece diluírse definitivamente contra o sentir maioritario das urnas para impoñerse unha vez máis a continuidade do bipartidismo, e esta vez, co sustentáculo estratéxico e do C’s, como soporte partidista do IBEX 35.
Iso polo menos é o deducible a xulgar pola avinza en triunvirato alcanzada por PP, C’s e PSOE á hora de conformar a Mesa do Congreso, onde os socialistas á marxe do cambio proclamado durante a contenda electoral, sen explorar outras opcións non dubidaron en aceptar o ofrecemento de asumir a presidencia da Cámara Baixa, aínda que iso como foi o caso, supuxese entregar a maioría da Mesa ao PP e Cidadáns, ao garantirlles co devandito pacto a maioría do órgano de goberno do Congreso, extremo que supuxo deixar en mans das forzas conservadoras o funcionamento da Cámara, e por tanto, outorgarlles plena capacidade decisoria sobre as leis que se tramitan ou non.
Esa alianza de intereses non facilita en nada a lexislatura de cambio esixida pola maioría electoral nas urnas, como tampouco a constitución dun goberno de progreso capaz de repoñer os dereitos e liberdades perdidas, pois o despropósito cometido por un deostado Pedro Sánchez e o seu equipo pon en serio risco tal probabilidade aínda que tras os comicios o variopinto mapa de representación facía posible esta opción. Circunstancia que facilita o goberno do PP en minoría e impide democratizar a vida política, abrindo a porta á formulación de gobernabilidade que propician os poderes económicos do país e a dirección coordinada financeira e política europea co patrocinio da protección do sector neoliberal do PSOE, a pesar que tal desenlace sexa en se mesmo unha traizón ao seu propio programa electoral e un atraco á cidadanía. 
Cando a conformación plural da Cámara, posibilitaba rescatar a función lexislativa e directiva da política que o poder lexislativo debe ostentar nunha democracia real e que o absolutismo político do Partido Popular expropiara tras a súa vitoria no 2011, o seu, no canto dunha dinámica de xogo de tronos, debese ser proceder en consecuencia e en atención á correlación de forzas conformar a composición da Mesa acorde á diversidade do Congreso, e para o efecto, dar inicio ao labor lexislativo sobre a base dos puntos de coincidencia programática das distintas formacións que por afinidade fosen copartícipes do establecemento dun goberno alternativo e de progreso. Única fórmula de facer factible a derrogación das leis máis opresivas do período do neoliberalismo autoritario do PP, e iso debese ser así porque contra outras versións e chalaneos de feira o Congreso dos Deputados ten de cumprir a función inequívoca de depositario da vontade popular que pretende o cambio político e social neste país.
Pero se tal contrasenso non fose dabondo, o PSOE que tendo vontade de cambio debese coidar no fundamental a súa estratexia de pactos de goberno, co seu proceder demostra non ter interese algún na súa consecución, iso polo menos é o que se deduce a xulgar pola súa negativa ao fortalecemento da vida parlamentaria, onde sumándose á resistencia do PP négase a facilitar a constitución como grupos parlamentarios das confluencias catalá, galega e valenciana de Podemos, que ademais da súa diferenciada participación política concorreron aos comicios con desiguais distintivos electorais. Por iso é polo que en boa lóxica tal singularidade habería de ter plasmación na composición da Cámara, porque o non facelo, ademais de constituír un ninguneo dos cargos electos é unha fraude á vontade electoral a cidadanía que co seu voto outorgoulles credencial de representación.
Ao fío dos últimos acontecementos todo parece indicar que lonxe da recomendable harmonía é a disparidade quen toma papel protagonista na relación PSOE-Podemos, afastando así a perspectiva de conformar un goberno de progreso e de reversión a orixe das políticas do PP, posibilidade freada pola forte resistencia interna no seo da organización socialista onde o dominio dunhas ‘baronías’ de marcada afinidade neoliberal tenta abortar toda tendencia ao cambio, e impedir e con iso que o seu máximo dirixente poida reforzar posición de liderado interno desde un hipotético papel como presidente de Goberno. Non preocupándolles o máis mínimo na súa irresponsabilidade a repercusión na cidadanía do aciago efecto das intrigas e maquinacions da súa particular refrega intestina que desde a inmaturidade política ameaza con dar ao traste co sentir maioritario dos electores. 
Sendo así como os máximos detractores do dereito a decidir, deciden en exclusiva o futuro do país.