A Xestora do PSOE

A negativa resposta do presidente da Xestora dun fracturado Partido Socialista á formulación da moción de censura promovido por Podemos era de esperar, pois habemos de ter presente que o autor da misiva de contestación non é outro que o presidente dunha Xestora de dubidosa legalidade estatutaria, que foi constituída “manu militarí” polas baronías e ex dirixentes históricos do partido coa compracencia das elites económicas e financeiras, tras impedir ao sector progresista a conformación dun goberno de vangarda, para deste xeito tras facerse co control do partido dar prórroga ao neoliberalismo e facilitar con iso a continuidade da dereita á fronte do goberno do país.
O ideario inspirador do socialismo nada ten que ver co que actualmente preconizan os raptores do partido, esa tropa de acérrimos defensores da ortodoxia económica neoliberal, que a través da súa manobra de secuestro, lonxe de actuar como a esquerda social identitaria das siglas que din representar e proceder en consecuencia como combatentes das desigualdades e da fractura social, optan por malversar a matriz ideolóxica da organización, decantándose co seu proceder por unha radical defensa da austeridade expansiva, unha actitude que por discordante delata a carga de falsidade dun progresismo de aparencia que pon de manifesto a súa deserción das teses socialistas.
Desviacionismo xa imperante cando Pedro Sánchez postulouse en primeira instancia como candidato á presidencia do goberno, como deixou patente a actitude do sector mais reaccionario do aparello do PSOE ao impoñer o establecemento dun tándem neoliberal con Cidadáns e con iso a renuncia expresa á constitución dun goberno de progreso e de esquerdas, unha deriva que Podemos, por ética política, respecto aos seus electores e ser oposto aos seus postulados, houbo de vetar en consecuencia, sen que por tanto, caiban reproches de tipo algún ao integro proceder da formación morada. 
E moito menos se os autores da censura son quen encobre a outra cara da realidade, silenciando interesadamente que cando o candidato negociaba un cambio de rumbo e de acompañamento político para afrontar con éxito un segundo intento á presidencia do Goberno conciliando formulacións progresistas, non foi Podemos quen interferiu no seu intento, senón que quen abortou a súa iniciativa foron os autores da capitulación socialista, os agora representados polo confabulador Presidente dunha Xestora de substitución tras o apuñalamento colectivo do Secretario Xeral, por un líder interino que despois de intervir como activista na ‘noite dos coitelos longos’ que se viviu en Ferraz, agora ten a hipócrita desvergoña de recriminar a Pablo igrexas, e equiparar a súa invitación á moción de censura co seu regreso á escena do crime.
É por iso que os seus militantes e electores deben saber que a adulteración ideolóxica da socialdemocracia que representa o PSOE, é en gran medida consecuencia da aceptación no seu momento da denominada ‘terceira vía’, e con iso, a súa anexión ás políticas neoliberais; unha errónea determinación que supuxo a súa renuncia a cumprir o papel reformador e restrinxente dun capitalismo excedido, facendo que na actualidade non manteña diferenzas substanciais coas posicións económicas sustentadas polo PP.
 Situándose así nun marco de afinidade que lle converte na opción B da engrenaxe financeira; unha complicada situación de decaemento que conducida por unha dirección de nula integridade política e ausente de toda ética, fai que a tempo presente a formación socialista estea tan perdida como corrompida, e sexa por iso, o principal obstáculo para articular un cambio de progreso na gobernabilidade do país
De aí que a negativa do PSOE a establecer vías de diálogo sobre a moción de censura postulada por Podemos, é unha controvertida actitude que por mais escusas que aduzan desde as filas socialistas non obedece de ningún xeito co sentir maioritario da súa militancia, que si, co imperativo das elites dominantes e dos líderes de opinión; circunstancia que fai que a súa posición non teña mais interpretación que a de encubrimento e complicidade coa depravada corrupción do PP así como de renuncia á integridade política e de abdicación á recuperación dos dereitos perdidos.
O que vén indicar que a socialdemocracia española entregada á insignificancia ideolóxica e sumida na degradación, chegou ao final do seu percorrido político para seguir os pasos dos seus homónimos franceses.
A conxura do neoliberalismo converxente (PSOE, PP e C’s), para frear a mais que xustificada moción de censura, nun momento en que o cancro da corrupción fixo metástase, mais que facer decaer a iniciativa, produce o efecto inverso potenciando a reafirmación dos seus postulados e impulsando ademais da súa tramitación vía Parlamento a externalización do debate na rúa, para facer participe á cidadanía dunha moción expositiva dun proxecto de país radicalmente oposto aos de raíz ideolóxica neoliberal, que son a causa xeneralizada dos nosos problemas, e as súas perigosas consecuencias, orixe dos nosos males ao propugnar o uso das crises para impoñer políticas impopulares aproveitando o desconcerto da xente , coa participación dunha esquerda de aparencia, representada como é o caso, por un decadente e fragmentado PSOE.

A Xestora do PSOE

Te puede interesar