SENTIMENTOS DE NADAL

A gargallada hipócrita dos prepotentes resoa no túnel da impudicia

De novo encontreime na consulta do oftalmólogo con aquel falangueiro pequerrecho de Mera de Abaixo, do que lles falei hai uns días.
Veu a xunta min cun sorriso pillabán e preguntoume porqué non levaba os zapatos diferentes (un de cada cor), como a última vez que alí nos víramos.
Tamén quixo saber a que ía ao médico, que el non estaba malo, pero que acompañaba aos avós, xa que como aínda non tiña idade de ir á escola non ía quedar só na casa, que os seus papás quedaran sen traballo e estaban en Suiza gañando moito diñeiro.
Así me dixo, tan pequerrecho e tan espelido. Contoume que lle pedira ao rei de Suiza, que se chama Papá Noel, moitos xoguetes para repartir cos nenos pobres, e para el aos reis de España unha bici sen “ruedines” para ir a Cariño onde os seus outros avós, que alí tamén contaba ter outros xoguetes e libros para aprender a ler, pois cando maior ía ser mestre para ensinar a todo o mundo. Abofé, quedei abraiado da intelixencia do cativo…
Lembro que cando eu neno, polo Nadal e Reis saiamos de casa en casa pola veciñanza a pedir o aguinaldo, cantando panxoliñas e cantigas populares. Aínda gardo na mente unha que repetíamos  cando as patronas nos recibían con aplausos e bicos e que dicía así: Levántese señora, donde está sentada, / vaia á cociña e corte unha tallada. / E corte amodo, non corte os dedos, / un medio touciño pra cocer con grelos.
Tamén aquela outra, que poida fose só daquela parroquia, Barallobre, onde nacín, ou dos arredores. Había que cantala con moito coidado e saber onde, xa que podía molestar e non gustar o seu contido, incluso  – dicía un licenciado que fixera a mili nas colonias africanas – podía ferir sensibilidades e perxudicar aos nosos proxenitores.
Iamos con moito tino cantando en son baixiño, aínda que don Antonio o crego de entón (boa persoa por certo) sabía dela pero nunca nada nos dixo, non así algún beato que nos tiña amenazado, miren vostedes: Naceu un neno en Belén, / din que de familia ben. / Naceu outro en Vilachá, / trailalelo, trailalá / e unha neniña tamén, / din que de tan boas familias / como era o de Belén.
Hoxe, dita panxoliña non chamaría a atención, pero naquela época recente acabada a guerra incivil a liberdade de expresión era nula e o medo moito…
Nadal 2013. Tanto en Galicia, como no resto do Estado, e concretamente na contorna de Ferrol, vai ser frío, triste e doloroso. Quen non ten na lista do paro, ou dentro dese 21% que traspasaron a liña roxa da pobreza un familiar, un veciño, se non é el/ela o afectado?
Quen non forma parte, dun xeito ou doutro, dese colectivo que vivimos pechados nunha cárcere de constante e lacerante temor a quedarmos sen traballo, vivenda, seguridade e porvir,    que máis que vivir é morrer?
Hoxe, a nosa vida decorre parella a esa intranquilidade de non podermos confiar minimamanete en quen nos goberna, incluso, mesmo en nosotros. E o peor de todo sería se perdéramos a esperanza.
Intentaremos atravesar, coa loita común e colectiva esta inmensa lagoa repleta de quenllas e crocodilos dentes afiados que nos ameazan e adentan, para que tanto codicioso egocéntrico e vividor, non sigan refregándose as mans e enchendo as súas barrigas de sapos rinchóns  a conta do noso esforzo.
Debéramos unirnos para salvar os estaleiros e en definitiva a comarca. Dicía Luther King  que non temía os gritos dos corruptos, pero si o silencio dos honestos. E a unión, xa sabemos , fai a forza.
Contábame antonte un amigo ao que acompañei a beber uns cafés, mentres mantiñamos conversación sobre a crise e o tsunami enerxético que se aveciña por culpa dos máis que mediocres, malos políticos, que el gustaría de que en España gobernara un Mandela (xeneroso e extraordinario Madiba) para cambiar a política do Estado e eliminar a corrupción.
Tamén eu, querido amigo, aínda que nesta terra pel de touro acostumados a alimentar a vaca para aleitar ao patrón, un só  non chegaría.
Estando como estamos en datas de Nadal, tempo que debía ser de alegría e paz e que tanto para crentes como para agnósticos ogallá fora así tódolos días do ano –e que ben puidera ser se o infame e insaciable egoísmo dos inhumanos humanos non existirá– permítanme un poema de Maríaneda, libro que editei en 1998:  
Imaxínate un mundo sen guerras, / sen escravos, sen odio. / Un mundo no que as persoas / teñan os mesmos dereitos, / e a Lei o mesmo raseiro, / Un mundo sen miseria/ onde haxa entendemento, / cada quen na súa lingua, / cada quen na súa cultura, cada quen na súa liberdade. / Imaxínate un mundo doutro mundo.
Por certo que neste ano 2013, nada que celebrar, aínda así, non perdamos a esperanza e as ilusións. Moito menos o ánimo na defensa dos nosos dereitos. Desperta do teu sono, fogar de Breogán.
Teñan Bo Nadal e un mellor Aninovo.