RAJOY QUÉRESE REXENERAR

A perda de confianza nas institucións e o desapego á clase política por parte dos cidadáns fai que o grao de desafección dispárese e salte a alarma entre os afectados, como resulta ser o caso do presidente do Goberno, quen nun só ano de mandato baixou a súa valoración cidadá até un 2,78. A peor cifra de avaliación adxudicada a un presidente desde o arranque democrático, sen que a ninguén con dous dedos de fronte se lle escapen as razóns de tan agudizada caída.

Pero polo visto, o que para profanos é un clamor a voces, ao parecer para eruditos implicados resulta ser unha complexidade; e así, ante o dilema, nun intento de descifrar tan aparente incógnita, por decisión do Executivo a vicepresidenta Sáez de Santamaría encarga ao Centro de Estudos Políticos e Constitucionais (CEPC), un plan para frear a actual deterioración, co fin de devolver a proximidade dos electores ás filas conservadoras, e do mesmo xeito, rescatar a confianza que os cidadáns perderon nas institucións.

Á marxe do figurado ton menor que envolve esta decisión, o certo é que tras ese sibilino plan se oculta a estratexia de soporte dunha campaña deseñada para prestixiar a imaxe do Executivo, e paliar con iso o severo desgaste político ocasionado pola culminación do despezamento do país, co obxectivo posto nunha virtual recuperación desa multitudinaria masa electoral que lle volveu as costas a este Goberno de chatarreiros.

Pero se censurable é a finalidade desta simulación, moito máis o é que para propósitos de marcado corte partidista, utilícense fondos públicos botando man de organismos do Estado como resulta ser a institución destinataria do encargo. Claro que por estratexia de tapadeira, a iniciativa farase extensiva a través da formal denominación de “renovación democrática”, ou algo similar, coa intención de ampliar o marco de acollida e implicar aos socialistas (tamén minguados de prestixio), e así, conxuntamente, en amor e compañía acordar un texto lexislativo e vender unha rexeneración ficticia tras a camuflaxe dun pacto de Estado.

Dicía o falecido líder do pensamento moderno Aldous Huxley que na vida real a farsa existe unicamente para os espectadores, nunca para os actores..., e a xulgar polo visto, coa súa apreciación é manifesto que a este intelectual asistíalle enteiramente a razón.

De aí a actual estrataxema do executivo de Rajoy, que non é outra que inmunizarse ante a avalancha de reaccións de réplica social contra a súa disparatada acción de goberno, e para iso, no canto de asumir o erro das súas políticas e proceder vía emenda, dá continuidade á súa doutrina de estreiteza e guillotina, marcándose á vez como medida paliativa o absurdo intento de recobrar o prestixio político, virtude que paradoxalmente nunca ostentou.

Contra esa falsa proclama de desapego, dicir que non son os cidadáns quen tomaron distancia da clase política, máis ben ao contrario, pois salvo raras excepcións é a clase política quen cos seus actos expresa constantemente non ter apego algún aos cidadáns. Apoia esta apreciación a prevalencia das prerrogativas outorgadas aos políticos en contraste co regateo mostrado por estes cara aos dereitos básicos da maioría social.

Por iso, todo apunta a desconfiar que o presidente e os seus adxuntos extraviasen o seu código ético, pois de non botar man de tal sospeita, non se alcanza entender ese empeño en dispor dun plan para rexenerar unha situación que facilmente se tería remediado rescatando a decencia e a honradez. Claves efectivas pero diametralmente opostas a esa receita de evasión que agora promoven finxindo ser vítimas de incomprensión.

En política débese ser serio, pois ademais dunha pauta gratuíta é unha práctica hixiénica e saudable e o mellor antídoto á falsidade, esa praga tristemente enraizada na clase política como recurso dominante e causa conxénita do seu desprestixio.

Rajoy ten que deixarse de lerias e asumir que non se pode outorgar confianza a quen accedeu ao poder amparado na mentira do engano electoral, nin tampouco a quen goberna para os mercados en detrimento da sociedade, nin moito menos, a quen agranda a súa incapacidade suprimindo o estado do benestar coa eliminación engadida das garantías constitucionais dos cidadáns.

En razón a iso, e por saúde democrática, resultaría temerario seguir confiando a reconstrución do país aos artífices da súa destrución, que para maior gravidade conclúen ser os mesmos que satisfán o soño nese constante pesadelo de escándalo e corrupción.