TÚNEL

Un dos mitos da miña idade nova, cando eu era un preadolescente perplexo, con aquel calzón curto e pelos nas pernas que me daba maneiras de mangallón ou “zangolotino”, era o túnel d’A Malata. Que tiña boca por detrás do instituto no que me fun atopando entre outubro de 1960 e maio de 1967, toda unha vida na vida do home feito que son agora. Eu nunca entrei no túnel de marras onde, dicían, había churrianas da categoría máis baixa e homes esperpénticos como tirados dunha película de medo.

Cousa se lles perdera alí dentro ninguén a daba explicado, e nós seguíamos rillando no cornecho que nos vendera Juanas ou no pan con chiculate da merenda, agora cun certo arreguizo. ¡O túnel d’A Malata! Esa cousa tan escura como as tardes de invernos longuísimos, nos que chovía e chovía, e aínda non tiñamos idade para ir tomar un “rosales” a La Ibense dos Llorca.

Guillermo acabaría escribindo un conto ben fermoso sobre o túnel aquel no que, francamente, sendo eu ben pouco “caco” ou “malote” nada se me perdía senón unha vaga curiosidade polo que podía abeirar no seu interior. Así e todo axiña serían outras as curiosidades que me virían coa pubertade e o túnel famoso alá quedara, como mito pavero. Agora, cando vivimos nun tempo que semella túnel de pouco doada saída, volvo pensar no furado aquel, que tiña (ou debía de ter) saída ao mar. Como metáfora dun mundo que agarda ver luz alá no fondo. Tan so iso. Luz no túnel.