Bos días alegría, que triste estás

Atende ao canto do cuco
e oirás later o corazón da fraga

Xira, a cadela que me acompaña nas miñas caminatas acoraba lingua de fóra e eu tras dela pingando suor a chorros, xa canso costa arriba.
De súpito, a cadela amiga para e ladra amedentrada. Diante nós, nunha boqueira que daba a unha pecha fraga de sanguiños, sae, a todo meter, unha cocha vraba na compaña de varios pequenos xabarís, brandando a nai e fuxindo todos dos estrondos dalgún furtivo cazacochos. 
A miña sempre leal cadela recúa ata onde eu e inqueda olla como a xabarina guía sen deixar atrás a ningún dos bacoriños da súa asustada rolada.
Á miña vista e á de Xira estaba o amor, o sacrificio e o instinto de nai (E nai, só hai unha). Os pequenos xabarís daban traspés e arrolaban congostra abaixo guiados pola valente nai, quen alporizada asustou a cadela que ao meu pé tremía, e eu abofé confeso que non as tiña todas comigo. O animal viña fero e estaba disposto a abrirse camiño para defender as crías. 
Pouco máis abaixo a ranchada ao completo fura nunha restreva de milicroques, “digitalis purpurea”, planta velenosa con flores en forma de dedal, tamén coñecida por dedaleira, estalote, abellocas, abrulas, seoanes, planta de sanxoán e outros nomes dependendo da comarca, prova evidente da nosa riqueza lingüística.
Xira menea o rabo, pasoulle o medo e ladra en ton suave. O sol agochaba por detrás da Capelada daquela que un veleiro saía do porto de Cariño deixando atrás un zigzagueante ronsel de escuma, que ao pouco desaparecía nos espellos do mar, nos que pronto se miraría a lúa. 
Alegreíme que os escopeteiros furtivos quedasen cun palmo de narices e preguei á Nai Natureza para que a vraba porca vraba puidese criar a súa asañada niñada, aínda que eu con este prego exponíame a que calquera día fozaran e levantaran o millo e a horta pataqueira que tanto traballo me deron e canto alí invertín. A perder a anada. 
Aínda que naquel intre só pensaba en que os xabaríns puidesen salvarse nunha sabia frase do historiador grego Jenofante (430-355aC): Que admirable a natureza e como nos amarra á vida!...
Alegría, deixa a tristura e sorrí, que os pesares puideran ser prolongados. Intenta ser feliz, vive defendendo o espírito loitador, tanto no particular como no colectivo. Con chorar só conseguirás a gargallada hipócrita dos infames. 
Mostra ao mundo a túa honesta alegría. Acalma as penas, que ninguén te vexa chorar, agás de felicidade. Seino, non é doado sosegarse nestes tempos de incerteza política, económica e social, nos que só os iates e trasatlánticos de luxo arriban a bo porto. 
Cando estamos a perder os nosos dereitos (quero dicir que nolos rouban) cos seus poderes “máxicos”, que os teñen case que todos. Non é doado nesta España querida rir, estar alegre e moito menos ser feliz. Por onde queira camiñemos vemos caras de tristura. Nenos, mozos. Paro, miseria, incertidume no presente e no futuro, neste País das Marabillas –segundo algúns nos contan– onde pouco ou nada vai ben, sacado para uns poucos. Os de sempre. 
Ai!, (exclamación de susto e queixa): Onde irán tantos milleiros de millóns que nos roubaron? Diñeiro dos contribuíntes, de todos e de cada un de nós.
Feixes de billetes dos grandes, en negro e en tódolas cores do arco da vella, día tras día, un ano tras doutro. Óese, hai quen di, que para que a clase media e baixa non nos fóramos a vicio, xa que os vicios acaban coas virtudes. Gracias por tanta axuda. Onde milleiros de millóns que chegarían para que hoxe houbera traballo para todos os que están obrigatoriamente no paro e para que este país transitara por un benestar social satisfatorio e podérmonos situar á par de calquera do mundo?
E non lles gusta que lles digan caras lavadas. E que esteamos indignados sen perder a dignidade, e que saiamos a rúa a protestar. E non nos deixan. E non nos deixan sernos felices. Acapárannos todo, vilmente. 
Eso si, batémolo record, España nostra, na listaxe das empresas cárnicas do mundo. Segundo certas enquisas imos nos primeiros postos na arte de chourizar. Din que niso somos bos, por desgraza. 
Mágoa non fose así en actividades que nos desen prestixo, elevaran cara ao progreso común e ao respecto dos países e entidades internacionais. 
Señor Rajoy, obvio que vostedes pasaron a tempestade do cabo de Hornos. Xa nunca estiveron en perigo, pero cantos españois naufragaron sen ter unha táboa á que asirse?
O instinto dime que virás, e eu agárdote, inevitablemente, Alegría.