O conflito desatado no seo do PSOE mais que unha disputa pola substitución de liderado é unha confrontación allea á súa concepción ideolóxica, que lonxe de buscar a funcionalidade e a cohesión orgánica do partido, líbrase coa única finalidade de lograr o control patrimonial do seu aparello, para así desde o servilismo cumprir as determinacións ditadas polo establishment financeiro e a oligarquía do Estado a través de un deseñado plan de fustrigación, elaborada ao só obxecto de seguir mantendo as súas vantaxes e paliar dese modo os prexuízos que para os seus intereses representa o golpe histórico causado polo esborralle do bipartidismo e a perda da súa hexemonía 
Un enfrontamento por tanto, que mais que dirimir discrepancias entre dous bandos ou correntes de opinión, coa intromisión dos poderes fácticos e o asalto do sector dirixente mais reaccionario, abre as portas de par en par ao canibalismo político, primando así ao mais corrompido das súas filas, a quen, exentos de toda ética e desposuídos do mínimo código de conduta tráelles sen coidado que a repercusión das súas manobras de acoso e derriba acaben por fracturar a estrutura da organización, e con iso, ademais de acentuar a crispación mande ao traste o futuro do partido. 
Sendo orientativo de tal tendencia o resultado de avaliación dunha primeira análise da situación, que vén indicar que a frustración creada co conflito desatou unha espantada de tal magnitude que non só está a afectar a un amplo sector dos seus cargos intermedios e militantes de base, senón tamén e en maior medida a unha parte substancial do seu electorado. Un rumbo que en razón ao autoritarismo imposto polo novo núcleo dirixente e a repercusión das súas medidas coercitivas contra os disidentes, derive cara a unha situación de inestabilidade permanente, que sumada a un desarraigamento social crecente, fará que á vez que o conflito se agrave, acentúese o deslizamiento cara a outras formacións políticas de cadros e simpatizantes como da súa base electoral, ata o extremo de descapitalizar a formación socialista e reducila á mínima expresión para convertela nun mero referente testemuñal.
Sobre o particular, hase de referir que a saída forzada dun deostado Pedro Sánchez da cúpula do socialismo prodúcese de forma traumática, xusto no momento en que este decide abandonar o papel de teloneiro que lle tiñan asignado e lánzase a desempeñar o papel de actor principal, ao tempo de forzar a consumación dun bloque progresista sen limitacións nin impedimentos, co que estruturar de formar efectiva a conformación dunha alternativa de goberno.
Decisión que acende as alarmas entre os membros do sector do partido que seguen atados ao Réxime do 78 e cuxo obxectivo oposto a tal finalidade está direccionado cara á recomposición dun bipartidismo de corte inmovilista que free a presión social polo cambio e faga prevalecer a través das “baronías” de pertenza a súa autoridade de representación política e institucional como norma de xerarquía. 
E todo iso sen controverter de ningún xeito os compromisos de fondo co poder oligárquico e a súa estratexia de austeridade e de recortes sociais, é dicir, unha aposta pola continuidade que mais alá de pequenos arranxos cosméticos e retóricos, peche acceso baixo sete chaves a calquera hipótese de cambio real, unha circunstancia que vén indicar que da man do actual núcleo dirixente o PSOE a efecto algún poderá postularse como dinamizador do cambio progresista que o país precisa e a sociedade require. 
De aí que se Rajoy mantense incólume na Moncloa non sexa porque a maioría da cidadanía outorgáselle o seu voto, pois non foi así, senón porque nunha nova intromisión política Felipe González, xerando un cisma no seo do partido e menoscabando a vontade dos votantes socialistas impuxo aos representantes da organización a figura da abstención técnica que favorecese en primeiro termo a investidura do candidato conservador co implícito compromiso de favorecerlle a gobernabilidade sobre a base dun pacto de unidade e estabilidade bipartidista en corrección do curto percorrido e a debilidade dun goberno en minoría. 
Esa entrega incondicional do seu patrimonio electoral ao PP acatando a esixencia dos mercados, fai que sexa Unidos Podemos e confluencias os chamados a postularse como “única e verdadeira” oposición, ante exprésaa renuncia que implica a actitude subordinada e colaboracionista dun PSOE sumido nunha crise interna sen precedentes e de difícil solución . 
Unha situación de despezamento político que por responsabilidade esixe esa substitución en liderado que debe ser exercido coa debida solvencia, para que o contido das súas iniciativas e propostas superen a condición de meras denuncias 
E sen dúbida, a mellor aprendizaxe para capacitarse cara a futuros labores en funcións de goberno.