RAJOY NON É A SOLUCIÓN

Os intereses económicos nunha man e a democracia na outra, esa foi a pauta seguida por quen desoíndo os consellos do FMI e da Comunidade Europea desbotou a aplicación da austeridade optando alternativamente por abrir de par en par as portas ao crecemento, sendo así como despois de deixar atrás a hecatombe bancaria, en só catro anos foron capaces de recuperar o terreo perdido situando ao país no bo camiño, cunha exigua taxa de paro do 3,6%, e unha expansión do Produto Interior Bruto (PIB) do 3,3%, cifra que por se mesma supera de sobra o triplo que a dos estados da zona euro.
Rexeneración posible nun país como Islandia, que ao non formar parte da Unión foi allea á súa disciplina, e soberana polo tanto para deseñar o futuro acorde ás súas necesidades e intereses, sendo o máis eficiente referente de tal decisión, o vantaxoso balance de resultados acadado en tan curto período, que en contraste coas negativas resultas obtidas polos estados membro en idéntica temporalidade, poñen de manifesto o estrepitoso fracaso ante a crise que supuxo a contraproducente austeridade ecuménica prescrita por Berlín, que máis que impulsar as entusiastas expectativas dos seus defensores, non fixo máis que potenciar o desastre ao promover o estancamento xeneralizado da economía e o incremento descontrolado da débeda pública.
Pero cando esta realidade debese ser xustificación abondo para deixar en suspenso as draconianas medidas de austeridade e darlle unha oportunidade ás políticas de crecemento, acontece que nesta España nosa, uns subordinados representantes co seu presidente á fronte, nun exercicio de escamoteo democrático á marxe dos dereitos e intereses dos seus representados, proseguen a súa rutina mimética de asumir como propias as directrices impostas dende Berlín a través dunhas institucións non elixidas democraticamente que como a Comisión Europea, o Banco Central Europeo e o FMI, tomaron por asalto a Unión, utilizando o foro europeo en beneficio das grandes fortunas e as corporacións financeiras.
Triunvirato que á par exerce como aliado de Alemaña e explícito executor das súas medidas da austeridade, a pesar da súa inservible función para propiciar o crecemento, ao ser máis que unha receita económica unha estratexia política, cuxa verdadeira finalidade reside en manter a prórroga ao “enorme negocio da débeda”, para así, seguir favorecendo os auténticos beneficiarios, que non son outros, que os bancos e multinacionais alemás, e todo iso a custa de levar aos países periféricos á máis completa prostración, afectados, entre os que anacronicamente España é parte repercutida e que en razón a esa tesitura, tan só dende a loita e a desconformidade será posible erradicar o cambio político.
Aínda cando a aplicación dos programas de austeridade equivalen ao tratamento que pretende curar a enfermidade matando ao paciente, a pesar do evidente de tal analoxía, no noso país, contra todo prognóstico séguese subestimando o alcance dos seus prexuízos, iso alomenos é o deducible a xulgar pola férrea defensa que sobre tales políticas segue mantendo o noso presidente, un Rajoy que a pesar que o alcance da súa aplicación só conseguiu paralizar o crecemento e que o seu marco de esixencias resulta cada día máis insostible, en vez de reconducir posturas optando alternativamente pola senda do crecemento inclusivo, decide exercer de renegado e así manter o seu nefasto papel como grande aliado das esixencias de Merkel contra os países do sur, entre cuxos afectados, paradoxalmente, atópase o seu propio Estado.
Neste maio electoral cúmprense cinco anos da chegada das receitas de austeridade a España, e o certo é que dende aquel acordo do cumio europeo da súa posta en práctica, a pesar da rixidez das súas medidas, que xunto ao incremento da presión fiscal guillotinou o gasto público no contexto dunha dinámica extensiva de recortes que frearon actividade e suprimiron o estado de benestar, en síntese, cabe referir que o quinquenio péchase marcado pola deterioración económica, que partindo do anacronismo duns bancos rescatados co sacrificio repercutido aos contribuíntes, conclúe o seu balance, superando o incremento de dous millóns de parados e situando a débeda pública máis alá do billón de euros, sen lograr rebaixar en modo ningún o déficit público, engadindo a iso o empeoramento xeneralizado dos principais indicadores económicos que en se mesmo son a advertencia máis contundente do fracaso dunha austeridade que non fixo máis que potenciar o desastre.
Se a draconiana austeridade que preconiza Rajoy tivese sido eficaz, despois de cinco anos a realidade do país debera ser outra, distinta e vantaxosa, pero o certo é que a súa aplicación non só resultou socialmente devastadora e economicamente desastrosa, senón tamén unha decisión política descerebrada, que electoralmente demanda recondución en prol de establecer políticas de estímulo e crecemento. Pero o certo é que para afrontar con éxito esta nova andaina sobran todos os que están.