A RECUPERACIÓN FICTICIA

A actual política económica do país é de “corte de cebola”, é dicir, de botarse a chorar involuntariamente a bágoa viva, pois mentres o Executivo, intenta vendernos como marabilla o resultado da súa xestión económica coa data posta no calendario electoral, a realidade delata o desenfreo infernal dunha enorme débeda pública que non deixa de medrar, ameazando con colapsar totalmente o sistema por incapacidade real de afrontar o seu pagamento; unha evidencia, que despois dos comicios tocará recoñecer xa sendo demasiado tarde, e iso, como consecuencia da entrada en escena dunha máis que segura fase de recesión a nivel mundial, que no noso caso, xerará o afundimento do consumo interno, o derrubamento das exportacións xunto co declive turístico, sectores que como únicos referentes do teórico crecemento do noso PIB enviarán ao país a un crack inevitable.
Entrada en escena dunha complexa situación que virá acompañada dun duro empeoramento ao restrinxir aínda máis o acceso ao crédito, cuxo efecto traducirase nun ascenso do índice de despedimentos como consecuencia da intensificación de peches empresariais, tendo a súa repercusión efectos brutais no desemprego, ata o extremo, de superar de sobra a cota psicolóxica dos 6 millóns de parados: e todo, no marco dun contexto de deflación onde o aumento das protestas e a conflitividade social en todos os sectores, será a tónica xeral, que ao igual que no 2007, a destempo, virá a recordarnos que a pregoada recuperación que agora difúndese máis que corresponderse coa realidade económica, viña a ser unha simple fumareda de despiste electoral.
Para ir á orixe deste proceder, é obrigado entrar a afondar na identidade dos seus protagonistas, é dicir, das formacións políticas que en proceso de sucesión rexeron os destinos do país dende 1982 ata a actualidade, e cuxo denominador común ademais da corrupción, é e segue a ser a historia negra que acompaña os números vermellos das súas respectivas contas de explotación, que por escandalosas, ademais de poñer en cuestión a súa idoneidade como xestores da economía do país, destapa o porque a gran banca como espléndida protectora das súas finanzas, da condonación das súas débedas e do tolerado non pagamento dos seus créditos, téñase convertido na auténtica dona da democracia, e por engadido na estrela do escenario económico e mandataria das políticas do país. 
De aí que eses partidos políticos por subordinación ao poder económico sexan parte do problema que non a solución, sendo por iso que lonxe de cumprir os labores que en boa lóxica debesen favorecer á cidadanía, préguense ás ordes emitidas pola elite económica que por tolerado deixamento incautouse do poder do Estado, sendo mostra diso o comportamento de gregarismo funcional, demostrado, por uns políticos de tres ao cuarto, que non dubidan o máis mínimo en adxudicar lexitimación ás teses da órbita do neoliberalismo, e tomando a macroeconomía por bandeira proclamar aos catro ventos o fortalecemento da saúde económica do país, cando só cabe falar de recuperación económica cando os seus síntomas e efectos son perceptibles a pé de rúa e a súa repercusión ten influxo social a nivel colectivo.
Por causa das medidas de desregulación, a cobiza do capital financeiro e a imposición pola Troika de medidas de axuste estrutural, os seus efectos acumulados trouxeron consigo un saldo negativo, onde ao estancamento do crecemento e á volatilidade financeira, é obrigado engadir, a desarticulación produtiva e unha situación de emprego precario e insuficiente; aspectos todos eles que xogaron tan só a favor das minorías privilexiadas pero totalmente en contra das maiorías excluídas, acernando cos seus efectos toda solución de futuro.
Por iso que a tan preconizada recuperación do Presidente Rajoy seguirá a ser un todo ficticio, mentres esta, siga postulándose tomando por patrón de referencia o credo neoliberal, e valla como referente de contraste, os novos datos do SEPE correspondentes ao mes de agosto onde o paro en cifras, sobe ao destruírse 134.000 postos de traballo no marco dunha tendencia do mercado laboral cara ao decrecemento económico no segundo semestre anual, o que representa un fracaso sen paliativos, como evidencia o máis que seguro feito de finalizar a lexislatura con maior numero de parados que á súa toma de posesión.
 

A RECUPERACIÓN FICTICIA

Te puede interesar