Blowin’ in the wind

Cantas veces nos temos deleitado con esta fermosa canción de Bob Dylan –e con tantas outras de xentes da farándula musical deses tempos– aló polos primeiros anos sesenta na última planta do edificio que nas primeiras albergaba o coñecido comercio do textil Rafael y Vicente (“Todo nuevo”), fronte o sólido e republicano edificio de Correos e unha das marabillas modernistas de Rodolfo Ucha, onde moraba a para min, desde neno, benquerida familia Araguas Álvarez. Naturalmente, non podo precisar o ano no que Vicente, o fillo desa casa ó que sempre estiven máis vinculado, mercou o primeiro disco de Dylan –se cadra el o conserve e o teña datado– e se nel estaba “Blowin’in the Wind”. Posiblemente si, e, se cadra, xunto con “Mr. Tambourine Man”, porque son as cancións do de Duluth que máis teño interiorizadas. Pero nada disto ten que ser verdade total, xa que meu irmá e mais eu tiñamos un disco dun grupo de adolescentes ianquis (Dino, Desi & Billy) no que interpretaban o tema do home do tamboril de Dylan. Aínda que son posuidor dunha recompilación nuns cantos discos compactos de case toda a súa obra, nunca me considerei un dylaniano. Estou a anos luz do que sabe o meu vello amigo que, en breve, se vai doutorar na Universidade da Coruña cunha tese sobre o poeta e cantautor de Minnesota. Eses anos clave andan entre o sesenta e catro e o sesenta e seis. Logo –xa tamén polo medio– viñeron os primeiros namoramentos e os centros de reunión xa non podían ser as vivendas familiares. As repostas ás nosas preocupacións adolescentes, como as que facía Dylan na canción, sopraban, estouraban, no vento. Andaban por aí.
As suspensións, cambios de datas ou atrasos de horas de determinadas actividades das festas ferroláns tamén andan estourando e rebentando no vento. Abofé que –aínda que nos anos mozos andei toda canta festa houbo na contorna, Betanzos e Sada incluídos–non recordo que houbese que suspender por causa do vento ningunha actuación. Se cadra houbo algunha, mais a min non me acorda, non lle debeu cadrar. Pola auga si que me ven á cabeza algunha, mais se chuviscaba a actuación continuaba, porque os músicos non se mollaban e o persoal bailabamos con paraugas, un motivo e unha desculpa máis para arrexuntarse, que neses anos funcionaban tódalas censuras e máis. Esas nas que agora nos queren reinstalar como quen non quere a cousa os gobernantes do PP. Os de aquí e os de toda a parte. Non quero dicir, é obvio, que os responsables das nosas festas quixeran por freo a posibles saídas de ton bailando coa Panorama. A cativaría xa hai anos que non precisa de orquestras para darse o lote ou o que faga falta. O que eu vexo no asunto dos palcos é a mesma falta de planificación que se observa na inmensa maioría das actuacións do actual goberno municipal, que segue as directrices do seu PP vendendo que o privado funciona mellor que o público e que a externalización de servizos é a panacea. Xa se ve. O que nunca acabamos de ver é quen está detrás desas empresas. A culpa foi do vento, do que eu, por certo, estando en Ferrol nin me enterei.
Mais do texto de “Blowin’ in the Wind”, publicado no 1962, dicía o seu autor que eran poucos os criminais que daban a cara cando vían o mal e sabían que o era, que xa houbera guerras de máis e que era o momento de que esa xente respondese ás preguntas da canción. Parece que Obama, Hollande –“socialismo eres tú”– e algún malfeitor máis pretenden dar a resposta doutro xeito, á marxe de toda a legalidade internacional. E o goberno do PP vai deixar as bases do sur para asasinar?

Blowin’ in the wind

Te puede interesar