ESPAÑA COMO PROXECTO

Asubiar un hino é, case sempre, a constatación dunha certa impotencia e falla de ideas alternativas. Mais nunca, de ningún xeito, é ou pode ser un delicto. Quizais sexa un síntoma. Un síntoma de que a convivencia plurinacional na España non desfruta de boa saúde. Como o son as opinións dunha Presidenta madrileña que, a velocidade de cruceiro, amosa querer representar á España intolerante, en certa medida para agochar as mentiras do seu déficit e os fracasos da súa xestión. Malia que, en moi boa medida, tamén, para se postular a xeito da alternativa da extrema dereita madrileña á suposta moderación de Rajoy.

Mais teño para mín que os asubios do 2012 non teñen a mesma fasquía e entidade ca os do 2009. Foron máis intensos e tiñan outra expresión. Moi probábelmente máis social e institucional ca de mera reivindicación nacional. Ou, quizais, unha mistura de todo. De fastío a respecto do fracaso daquel proxecto da España da transición, cando os nosos pais acordaron convivir co resto dos cidadáns españois, en pleno respecto á identidade, autogoberno, economía, lingua e cultura de cada un dos países do Estado e, sobre todo, construir unha sociedade inclusiva e cohesionada socialmente, no que ricos e pobres non estivesen afastados por distancias inasúmibeis e as institucións servisen á cidadanía e non todo o contrario.

E, claro, a España do crecemento sen límites e da economía onde máis cartos se podían gañar en pouco tempo, deu paso á España financeiramente afundida e ineficaz.

Á España da progresiva recentralización en Madrid, primeiro das infraestruturas, despois da economía e agora da política , que inviste 23.500 M€ en salvar o Banco que algúns (entre eles De Guindos) quixeron que absorbese Caixa Galicia, mentres os españois viven os peores recurtes en servizos sociais, sanidade e educación.

Á España dunha institución monárquica que resultou, como pouco, insensíbel cos problemas da xente común e asumiu o rol de ser a primeira abandeirada da España única. Se a isto lle engadimos a criminalización das identidades galega, catalá ou vaca a pouco máis que tenten ir máis aló do mero folclorismo, comprenderemos que España, arestora, non é, xa, aquel suxestivo proxecto en común que os españois da transición debullaron.