Tras ser desafiuzado Pedro Sánchez da sede de Ferraz , os membros da ‘vella garda’ constituídos en axentes de desaloxo, coa súa planificada revolta non só quitaron do medio ao díscolo secretario xeral, senón que coa súa sublevada actuación consumaron o verdadeiro obxectivo da súa finalidade, tal foi, impedir que se cumprisen as medidas de cambio previstas e a nova liña política do partido, para así, cortar de raíz toda posibilidade cara a unha traxectoria rexeneradora ao só obxecto de manter invariable a continuidade das súas prerrogativas e a sucesión dos seus privilexios.
Para poder a entender a pérfida conduta desta tropa de insidiosos, basta con saber que estamos a nos referir a uns individuos que tomaron a política como solución profesional, ata o extremo de poder confirmar sen ambaxes que ‘a vida laboral’ de todos eles cabe en media cuartilla, ou o que é o mesmo, que cada un dos conxurados nesta trama conspiratoria superan o cuarto de século dedicados en exclusiva á función política, e valla como exemplo unha referencia co propio presidente da recentemente constituída Comisión Xestora, Javier Fernández, que tras vinte e cinco anos encadeando cargos do PSOE cando vai camiño dos sesenta e oito xa podería xubilarse a pesar de cotizar tan só seis anos no desenvolvemento da súa función laboral. Curriculum que por similitude da súa equivalencia é extensible á case totalidade do resto da comitiva dos vividores que promoveron o complot.
É por iso que o grave no derrocamento do ex número uno do socialismo non sexa en se mesmo a súa caída como referente de xerarquía, senón o triunfo do sector parasitario do partido polo implícito mantemento do status individual dos seus membros, tendo en conta que a súa cobertura, mais alá que satisfacerse coa conformación dun goberno alternativo resólvese outorgando unha abstención técnica a Rajoy e de implícita transixencia de gobernabilidade para que nada cambie e todo siga igual.
Unha actitude propia de quen levan toda a súa vida encostados ao poder, sen mais idea que seguir utilizando a política como plataforma de lanzamento para perpetuar unha vida de luxos e privilexios; e iso aínda que tan censurábel comportamento agrande cada día máis, a brecha que lles separa da sociedade e dos cidadáns polo contrasenso que representa que uns políticos teoricamente de esquerdas, convértanse pola súa avaricia, nos abanderados das reformas neoliberais mais agresivas e en socorristas dunha dereita corrupta e incursa en escándalos e procesamentos xudiciais 
Demostrado con iso que a nula fiabilidade que ten de outorgárselles a quen coas súas demoníacas prácticas demostran non ter escrúpulos ao ser capaces de desprenderse de principios e ideoloxía, con tal de recibir a cambio o resultado das súas habituais compensacións
É por iso que a irrupción da ‘vella garda’ na emblemática sede da rúa Ferraz, non ten de ser entendida de ningún xeito como o inicio da estabilización e rexeneración da formación socialista que tan interesadamente proclaman os asaltantes, senón que en adecuación á realidade haberá de percibirse como unha desapiadada loita de poder, unha guerra fratricida entre inmovilistas e progresistas, cuxas lesivas consecuencias inducirán un efecto contraproducente convertendo a controvertida sedición en punto de partida da estrepitosa decadencia e caída do PSOE, cuxas consecuencias farán que nos próximo comicios a formación do puño en rosa quede relegada nesta hecatombe a un papel testemuñal.
Declive favorecido en primeiro termo pola deslealdade de Felipe González, a quen non lle bastou con exercer de máximo instigador da insurrección perpetrada contra Pedro Sánchez, senón que na súa traizón, non dubidou o mais mínimo en comportarse como un vulgar corre ve e dille, trasladando anticipadamente a Rajoy información do golpe que preparaba na sombra para poñer fin de forma gradual ao liderado do Secretario Xeral, á vez de delatarque consumado o derrocamento, o PSOE situaríase a favor da abstención que facilitaría ao PP a formación de Goberno. 
Un comportamento que ademais de poñer ao descuberto a súa nula catadura moral, tira por terra a integridade dun partido que non repara en traficar co voto dos electores socialistas para finalidade distinta á comprometida; e todo, polas turbias manobras de conspiración patrocinada desde dentro por quen en interesada atribución á súa condición militante, dedícanse a descapitalizar as súas propias siglas co único e exclusivo propósito de asegurar as súas inxustificadas vantaxes e prebendas.
Por iso, é polo que ante esta rebelión antidemocrática a reversión a tan fatal desenlace teña soamente por solución unha acción coordinada das súas bases militantes, de tal modo que acorde ao marco estatutario promovan por conduto regulado a convocatoria dun Congreso Federal extraordinario, onde poder cambiar a quenda dos acontecemento e a elección en primarias dun novo líder. 
De non facelo así, a abstención terá efecto de extremaunción para un PSOE con respiración asistida e agonizante