O PSOE é un violín

Cando Pablo Iglesias desde Podemos, preconizaba un proceso constituínte para «abrir o cadeado do 78», os sentinelas do sistema saíron en multitude alertando do risco de liquidar a Transición e  advertindo que toda transformación da orde establecida conduciría á hecatombe.

Un infundado alarmismo, pois por mais invocación que fixesen das bondades do sistema, a realidade foi que o seu implícito, confirmou sobradamente  que aquela Transición á democracia non foi máis que a continuidade do franquismo sen ruptura e que a súa vixencia ademais de inapropiada, evidenciou  que foi inservible para satisfacer os grandes desafíos do país; o que fundamentou con fartura a necesidade dunha «segunda Transición» como resolución aos enormes problemas e de freada á cada vez máis acentuada deriva involucionista.

Aínda cando aquela reivindicación formou parte fundacional do argumentario da formación morada, non foron os embates desde o oficialismo bipartidista os que fixeron decaer tal pretensión, senón a renuncia recente da propia cúpula de Podemos quen sen fundamento argumental para iso, pasou de atacar ao depauperado réxime do 78 a converterse no máis ardente defensor da Constitución sobre a que se instaurou o sistema cuxas excedidas prácticas foron factor do desencadenamento do 15M.

É por iso que cando agora entra no despropósito de defender cousa distinta, coa súa actitude está a poñer de manifesto que tras aquel talismán ideolóxico a formación morada escondía o perfil da impostura, e que contrariamente aos seus postulados inícialles, actualmente asume a  Transición como marco de referencia e ordenamento político, o que entre outros aspectos ademais de deixar as cousas como están , é unha renuncia de facto á impugnación e revisión de 30 anos de pasado.

Pero o cambio de traxectoria no discurso de Podemos non por evidente forneceu o efecto previsto, pois acorde á súa versión, o seu obxectivo real era axenciar con iso cargos ministeriais nun Goberno de coalición dirixido polo Partido Socialista Obreiro Español (PSOE), para desde dentro do Executivo exercer a presión necesaria en liña a posibilitar un xiro á esquerda das dinámicas da súa acción política

Iso explica que da noite para a mañá Iglesias abandonase o ton áspero e rudo do primeiro Podemos para converterse no xograr da Constitución ao só efecto de relaxar a mensaxe podemita en aras a posibilitar o seu ingreso no club do  constitucionalismo e con iso  o seu acceso á gobernación do país, aínda cando, coa devandita actitude estaría a referendar as políticas represoras dos socialdemócratas españois na súa dinámica ofensiva contra os dereitos democráticos e en detrimento de as condicións sociais dos traballadores.

Resultando por iso unha fraude política  que en nome dun mal entendido progreso Podemos insista en consumar unha alianza de goberno co PSOE, pois non temos  de esquecer que máis aló do aparente xiro á esquerda que simula darse con Sánchez, está o continuísmo neoliberal e a dereitización da súa organización, un obstáculo insalvable que habita xenericamente no seo do aparello socialista á marxe da interesada narrativa que en sentido contrario utilicen os membros da súa cúpula dirixente

Sendo de significar que a secuencia intercalada de gobernos socialdemócratas e de corte neoliberal son o referente político que caracterizou os últimos 35 anos da nosa historia recente, e factor causante da instauración  dunha  democracia de baixa intensidade, cuxa consecuencia foi o motivo polo que  actualmente o país está sumido nun estado de inflexión ética, política, económica, laboral e territorial sen precedentes. 

Circunstancia descritiva da súa incapacidade para conducir o país cara a camiños de perfeccionamento e prosperidade, por canto a súa subordinación  aos  círculos de poder económico, impediu toda posibilidade  dun cambio a positivo, e iso, en razón a perigosa conxunción entre o diñeiro e a política no contexto dunha contorna onde os mercados perciben aos gobernantes como os seus servidores, e estes, por acto reflicto adxudican á cidadanía o papel post electoral de meros espectadores. Actitude de subordinación ao capitalismo, auspiciada desde a cúpula do socialismo por quen  claudican ante os poderes fácticos e o neoliberalismo en liña a dar continuidade ás políticas de recortes e austeridade, ao mantemento da privatización dos servizos públicos, a restrición dos dereitos democráticos, así como a vixencia das  reformas laborais e a precariedade laboral.

Sendo por iso que no actual contexto é completamente inviable a conformación en coalición dun goberno de esquerdas e progresista, pois os requisitos esixibles para a súa consumación lonxe das exhortadas renuncias a Podemos requiren en maior medida a exclusión do intrusismo extrapolítico representado polo neoliberalismo que rexe a función política do PSOE. 

Por iso  como mal menor, ante o despropósito socialista só caiba a posta e práctica dun formato de cooperación positiva, que con gobernabilidade fiscalizada e concertada, ademais de alcance de miras,demostre madurez política e remedie a repetición de novos comicios.

Entre tanto temos de asumir que en versión orixinal, o PSOE é como un violín, que se apoia coa esquerda pero tócase coa dereita!