De romarías e abandonos

De romarías e abandonos

Logo de vintecinco anos a romería de Santa Ana volveu para quedar onde era e estaba, ao redor da ermida que leva o seu nome, en Fene. Fun a ela chamado polo son familiar que me evocan os Neira. Dos que veño, cos que sigo neste complexo mester que se chama vivir. Ao que axudan, ¡tanto!, os vellos ritos, as celebracións nas que andiveran os que nos precederan. No noso caso o crego Don Froilán Cancela, fundador (en 1846) da capela que deu orixe á romería. Salvada do desleixo pola veciñanza á que se lle donou Santa Ana como lembra, agradecida, a lápida do frontispicio. Esa que remata citando ao noso bisavó, dos Neira, digo, Millán Neira Cancela, alcalde que fora de Fene e propietario dun curioso muíño que abeirara parte da miña nenez. E a do meu primo, Carlos Neira, quen lembraba estas e outras miudezas grandes, nunhas prédicas que me levaron, con el e Henrique Sanfiz, a Fene, previo á romería que se celebrou o domingo, 29 de xullo. 
E foi de ver como a xente, a boa xente de Fene e vencellados, tomou pacíficamente o campeiro que arrodea a capela. Camiñata, misa, procesión, foguetes, música, comellada. Todo o que manda o rito. Sen el, eu que acredito no progreso mais tamén na tradición, pouco máis seríamos que monicreques arrandeados polo vento do mimetismo. Por iso, ¡tamén por iso!, nunca debéramos ignorar quen somos nin de onde vimos. Que houbo xente dá proba a foto adxunta, da gaiteira/ romeira Beli Romero, fenense ela tamén. E por certo que Santa Ana dista tan só cento cincuenta metros do Lavadeiro de Mundín, por onde pasa o Camiño Inglés, antes de volver adentrarse no monte (como indica un deses pedreiros pola Xunta dispostos). 
E eu, feita a pescuda axeitada, comprobei que o romeiro que se afaste do Camiño ese treito, un pouco máis enriba da capela atopará un carreiro (que habería que desbrozar, cousa leviá) en desenso para volver empatar co Inglés. Ou sexa, trescentos metros extra, subida e baixada, e –por suposto– cumprir así tres, dous ou un dos presupostos que a peregrinación incorpora de seu: relixioso, deportivo ou espiritual. Escolla cadaquén o que lle apeteza e comezará sentir a verdade dun Camiño que leva a todas as partes e todas as partes trae. E se alguén di que Santa Ana non formaba parte do Camiño primitivo direi que así é, lástima fora. 
Mais tamen que o Camiño, ademais de se construir segundo cada peregrino o faga, vaise compoñendo de engadidos. Por exemplo o que incorporou a miña ancestra directa, Margarita Fernández do Vilar, fundadora do Hospital de Peregrinos, de Neda, da Orde do Sancti Spiritus, dúas camas, abondo para o tempo aquel (1500), que estaba onde hoxe se atopa o Arquivo Historico da Real Vila de Neda. E por certo que Neda conta tamén con albergue, este moderno, na ribeira de Xuvia, onde comeza formarse a Ría de Ferrol. Ferrol, como se sabe, non ten albergue. Tíñao, espléndido, en Covas. E veño de visitalo hoxe, Comprobando, abraiado, as súas posibilidades. Inmensas. Tamén que malia estar exposto a visitantes non desexados conserva aínda (vino a través do marco da fiestra, iso si, desprovista de vidro) liteiras e colchóns. 
A un pasiño a escola, tamén abandonada, que preside o recinto. ¡A de cousas que se poderían facer con locais tan chamativos! Por suposto mudalos en abeiro de peregrinos, para os que se podería balizar un percorrido en condicións para chegar a Ferrol, un percorrido dunha dúcia de quilómetros aos que engadir, lóxicamente, nesa primeira etapa os quince que levan a Neda. 
Desde logo esta ruta sería para xente máis deportista que os que se conformen coa consabida de Ferrol-Neda. Aínda que debo aclarar que coñezo moitos peregrinos que optan por partir de Ferrol e chegar a Pontedeume dunha sentada. Aínda quedaría a dúbida de cómo levar a Covas aos peregrinos. Cun bus que tivese unha hora fixa de saída habería abondo nun principio. Logo xa se vería. Imaxinación, imaxinación ao poder (que estamos no cincuentenario de Maio do 68). Imaxinación apoiada por cartógrafos competentes. 
Que Ferrol precisa dun albergue é obvio (o de empregar como tal o edificio da Aduana semella que vai para longo, se cadra, para nada). Se xa temos un en Covas, tan opíparo, ¿por qué non darlle utilidade? Que non siga no seu mudo naufraxio, que vin hoxe da man de Suso Garrido, xogador que fora do Racing e xa que logo crente, coma mín, en Utopías. E amador de Covas, onde comparte con Mari Guimarey morada acolledora.

De romarías e abandonos

Te puede interesar