Esperanza

Cando o último día de xullo de 2006, vai para doce anos, o comandante Fidel Castro decidiu ceder o poder a Raúl Castro houbo comentarios de todo tipo. Á marxe das festas dos cubanos instalados en Miami, entendendo que era o principio do fin do proceso revolucionario, houbo opositores que manifestaron que os novos máximos dirixentes deberían comprender que era o momento de comezar un proceso gradual de reformas políticas e económicas. E hóuboas. O que non teño tan claro é que fosen para ben. Esa non foi a miña impresión as últimas veces que estiven en Cuba. A verdade é que co acoso permanente do imperio americano e o seu cruel bloqueo non é nada doado facer calquera reforma que beneficie realmente o pobo cubano e non o ego dos mandatarios do norte. Ese permanente pensamento de querer, a toda costa, dobregar o réxime cubano. 
O que daquela pensaban tanto opositores como norteamericanos era en que Raúl actuase dun xeito semellante ao de Gorbachov, isto é, desmantelando o sistema. Pero non houbo tal. Desta volta volven circular pensamentos similares, mais polo que se escoitou no discurso de Miguel Díaz-Canel Bermúdez pronunciado hai tres días o proceso revolucionario vai continuar o seu camiño. Quixo deixar claro que o mandato dado polo pobo a esta nova Lexislatura era o de dar continuidade á Revolución Cubana.
Por iso, manifestou con rotundidade que xamais van ceder perante presión ou ameaza. Os cambios que fosen necesarios seguiríaos decidindo soberanamente o pobo cubano. En Cuba, dixo, “non hai espazo para unha transición que descoñeza ou destrúa o legado de tantos anos de loita. 
En Cuba, por decisión do pobo, só compre darlle continuidade á obra sen ceder perante as presións, sen medo e sen retrocesos, defendendo as nosas verdades e razóns, sen renunciar á soberanía e independencia, aos programas de desenvolvemento e aos nosos soños”.
Vin imaxes das sesións da Asemblea Nacional do Poder Popular celebradas no enorme Palacio de Convencións e, inmediatamente, veume o recordo de cando alí estiven –nada menos que sentado na primeira fila ao lado de Aurora Marco–, na clausura dun importante congreso, escoitando un moi interesante e moi longo discurso de Fidel.
Mentres lía o discurso de Díaz-Canel pensaba en Grecia e no traidor e vendido Alexis Tsipras. Case me cae a cara a cachos lembrando que un día asistín a un mitin no que participara este individuo. Que vergoña, mimadriña!!!