Enfiando recordos

Un día deste pasado verán pasei nun autobús, camiño de non sei onde, por diante da mítica sala Olympia, no Boulevard des Capucines. Decidín ir dar unha volta por alí outro día, como así foi. Era agosto e a sala estaba pechada por ferias –xa é sabido que nese mes en París, como en Madrid ou Roma, podemos atopar de todo menos habitantes habituais da cidade–, mais había cartaces anunciando actuacións do mes de setembro e alí estaba ela: Sylvie Vartan. Lástima non poder ir vela, pensei. Porque a cantante francesa, nada en Bulgaria, fora un dos platónicos namoros adolescentes a distancia. E tanta! Nese momento, como agora, recordei cando Vicente Araguas e mais eu, no tempo de recreo, saiamos do instituto para ir á cafetería Ambos e poder vela cantando –paréceme que “Si je chante”, como se fose pour moi– nunha daquelas sinfonolas ou rockolas, tan comúns nas cafeterías, pero que neste caso tiña ademais vídeo. Exemplar único en Ferrol, penso. Era caro e, naturalmente, as visitas foron escasas. Sylvie Vartan na altura, como os lectores saben, era moza de Johnny Halliday –logo casarían, procrearían, divorciarían...–, xa daquela a grande figura do rock francés, cuxa recente morte motiva estas liñas.
Parisiense do 43, nado Jean-Philippe Smet, de nai francesa e pai belga, artistas de cabaret na Francia ocupada, o futuro cantante foi criado por uns tíos maternos que, finalizada a guerra, se instalaron por un tempo en Londres para fuxir de posibles represalias por colaboracionismo cos nazis. Xa de volta en París, despois de ver “Amour frénétique”, a versión francesa do filme de Elvis Presley “Loving you”, decidiu que quería ser cantante de rock. Mercou unha guitarra, formou un nome artístico co apelido dese tío político e púxose mans á obra.
En 1959 xa editou disco e no 61 acadaría o seu primeiro grande éxito cun SP que contiña “Viens Danser Le Twist” -–o célebre “Let’s Twist Again” popularizado por Chubby Checker ese mesmo ano– nunha cara en francés e na outra en inglés.
O twist entrara con forza e lembro algunha que outra sesión de prácticas na miña casa co Araguas e con Santi Eizaguirre. Conservo clara a imaxe deste último bailando twist, con grandes maneiras, na explanada da Feira de Mostras, posiblemente no 63, o ano en que esta botara a andar.
De Joní –con í agudo, como era coñecido na Francia– conservo un EP de 1964, De donde vienes Johnny?/Canciones de este film, que contén “Pour Moi La Vie Va Commencer”, “Rien N’a Change”, “A Plein Coeur” e “Ma Guitare” e que tanto teño escoitado. Na capa do disco o parisiense, vinte anos, mans na cadeira, texano claro e rechamante camisa vermella. Durante anos quixen ter unha camisola así, mais nunca a atopei. Se cadra queríaa para namorar a Sylvie. O incipiente adolescente que eu era admirábao porque descoñecía que o artista era de dereitas, contrario. Agora acabou con el un cancro de pulmón. A xente segue sen tomar en serio o gravísimo problema do fumeteo.