O pasado sábado acompañei a Fundaçom Artabria na homenaxe ao Ricardo Carvalho Calero poeta, dramaturgo, lingüista ... O ato tivo lugar fronte no que nalgún tempo foi a súa casa e hoxe é unha ruína. O Vitor Santalla lembrounos que, desde hai máis de dez anos, se ven denunciando que ven “apodrecendo e caíndo aos pedazos”. E que desde 1991 distintas entidades de Ferrol veñen pedíndolle aos gobernos municipais, de todas as cores, que asuman a súa restauración. Os resultados están a vista: unha ruína.
Metáfora dun país que esmorece, que paseniñamente se engurra no aquén e se perde nas rúas de calquera cidade de calquera país... E a pesar de tanto desleixo, don Ricardo segue a dicir aos catro ventos que “Ferrol integrado na Galiza e no universo está sempre presente na minha vontade, no meu espirito e na minha emoçom”
Son ás 00,00 horas. Unha hora menos en España. As gaiolas non son para os paxaros.