Mirar a infancia a través do cristal

outro día paseaba  coma habitualmente fago a carón do mar da miña vila e decateime que estaba aberta unha contraventá da casa onde nacín, o nº 17. De súpeto sentín o ímpeto de asomarme, pois esa casa ten para min entrañables recordos. Leva moitos anos deshabitada e dixéronme que foi vendida hai pouco. É un dos poucos inmobles da vila cuxa fachada de estilo ecléctico está protexida e os actuais propietarios estarán obrigados a conservala na súa restauración.  Hai un par de meses vin a alguén no portal e non resistín a tentación de achegarme. Falaba por teléfono e díxenlle: importalle que bote unha ollada? de neno xoguei moito neste portal.  Asentou coa cabeza co móbil pegado á orella e por non importunar máis da conta en menos dun minuto cumprin co meu desexo de mergullarme no tempo. Pero esa contraventá aberta dábame outra perspectiva e non dubidei en  pegarme ao cristal coma se fose un peixe no acuario. E aí quedei ensimesmado.  Apoiado no seu balaustre entrei na estancia onde vin a luz por primeira vez, con ese zócolo alto de madeira con repisa, con  esa porta que comunicaba con outra habitación rematada cun dintel estilo art decó e logo ese pasillo que me parecia moi longo que da a un comedor con galería comunicada cun patio emparrado, pozo e lavadoiro, lugar preferido dos meus xogos infantís. Que curioso! agora todo parecía máis pequeno cando en realidade naquel tempo o pequeno era eu. Por aquel pasillo corría co meu irmán e  xogabamos á pelota  naquelas tardes de invernía cando saír a xogar á rúa era misión imposible  pois chovía perante días sen parar. E o portal enlousado e húmido, antesala dunhas escaleiras de madeira nas que nos sentabamos cos amigos a cotar contos e películas.  Pegado ao cristal da ventá parecíame sentir o arrecendo ao lume da cociña  de leña ou carbón segundo cadrara antes de que aparecera a de petróleo que moitos de vostedes lembrarán.  Seguin apoiado ao balconciño da ventá namentres pola miña mente pasaban eses retallos da miña vida infantil coma unha película en branco e negro á que eu lle ía poñendo cores. Nesa habitación onde nacín máis tarde a miña tía Carme instalou un taller de bordado e aquela casa era unha algarabía cun entrar e saír de rapazas, coas coversas, cantos e risas ao compás do repicar das máquinas. Cos ollos abertos parecíame ver a través do cristal as siluetas da familia  e a do noso can “Tom” enchendo a casa.  Daquilo só queda ese vello escenario!

Mirar a infancia a través do cristal

Te puede interesar