Costumes que se van perdendo

Non son, abofé, daqueles que defenden que calquera tempo pasado foi mellor, si son por estricta cuestión de idade dos que acumulan certa memoria histórica para contala e si procede comparar. Vaia pois por diante que estou encantado co tempo que arestora me toca vivir e que por nada o cambiaría polo pasado malia que non me podo queixar no que atinxe a miña infancia que transcorreu feliz máis que nada pola familia que me tocou en sorte. Pero algunhas cousas boto de menos no campo da chamada  urbanidade.  Xa que fixen mención á familia direi que desde moi pequeno na casa me insinaron a ter e amosar sempre respecto e consideración cos maiores, que cando vira a unha persoa ancián no autobús, na lancha o no tranvía, lle ofrecera o meu asento o mesmo que a unha muller embarazada, que debera pedir as cousas por favor e dar a grazas, en suma que andara na procura de ser educado. Porque a educación non só consiste en aprender unha serie de datos de memória, de ter o bacharelato ou unha carreira, que tamén, senón en manter un correcto comportamento cos demáis. Os tempos, como dicía o Dylan, “ is are a changuin”, a mellor sen dúbida,  pero estas pequenas cousas fóronse quedando aparcadas   e xa non se ven nun sector moi amplo da xente nova. Dificil ver a un rapaz deixar o seu asento  a unha persoa ancián ou a unha embarazada,  xa non está ao uso ceder o paso na entrada a calquera sitio. Isto non significa que se perdera o respecto pero si as formas que o aderezan. Os nenos e rapaces de hoxe teñen máis información, sen dúbida, pero en xeral menguaron  as boas maneiras na relación cos demáis. Cóntovos o que me pasou hai un tempo na porta dunha sala de exposicións para que vexades ata que punto cambiaron as cousas.  
O asunto foi que demos en entrar ao unísono unha muller e máis eu. Pedín desculpas polo estorbo e cedínlle o paso. De súpeto espetoume: “está vostede adoptando unha actitude francamente machista!”.  Quedei un tanto perplexo porque faría o mesmo se fose un home pero reaccionei cun sorriso que semellara o menos machista posíble e pasei diante daquela  muller que tiña máis ou menos a miña idade. Dentro sentíme coma un “gilipollas” doutra época.  En fin, que non temos que andar co libro de urbanidade baixo o brazo pero poderíamos coidar un pouco as formas e desa maneira acadaríamos unha convivencia máis bonita. Pero ben pensado, a quen lle importa unha convivencia así? A min, por iso cóntovolo.